Ο θησαυρός της θάλασσας στην έκθεση του Γιάννη Δημαρά
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
Μια μέρα ενώ περπατούσα κατά μήκος της ακτής στην Βάρκιζα, παρατηρώ από μακριά κάτι να αχνοφαίνεται σε ένα μικρό κτίριο που διοργανώνονται πολιτιστικά δρώμενα. Μια αφίσα με ένα κοχύλι σε μεγέθυνση και ορισμένοι άνθρωποι που κάθονταν σε άσπρες πλαστικές καρέκλες. αρκούσαν σαν ερεθίσματα να με κάνουν να προσεγγίσω τον χώρο για να εξερευνήσω τι γίνεται.
Μόλις μπήκα μέσα παρατήρησα έναν χώρο διακοσμημένο με πίνακες οι οποίοι απέδιδαν διάφορες θεματολογίες, αλλά δεν μπήκα σε λεπτομέρειες καθώς με πλησίασε ευγενικά ένας κύριος για να μου συστήσει τον χώρο ρωτώντας με έναν φιλικό τόνο « να σας πω λίγα πράγματα για τους πίνακες;».
Η θέρμη του κυρίου δεν μου έδωσε περιθώριο παρά να του απαντήσω καταφατικά για να αρχίσει να μου διηγείται την ιστορία των κάδρων που αναπαριστούσαν μορφές δομημένες με κύρια υλικά αχιβάδες, κοχύλια και άμμο. Ο ναός του Ποσειδώνα και η Αργώ μου μαγνήτισαν αμέσως το βλέμμα, όπως άλλωστε ο Ίκαρος που σαν θεματολογίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον Ελληνισμό. Αυτός ο κύριος μου περιέγραφε με ένα χαμόγελο τις εικόνες στις οποίες είχε δώσει μορφή, τονίζοντας μου πως για πολλά χρόνια μάζευε από τις παραλίες τα υλικά αυτά για να συνθέσει έργα τέχνης που σε τέτοια μορφή είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου.
Η τέχνη είναι η εξωτερίκευση ενός εσωτερικού ψυχικού κόσμου που καθρεφτίζει συναισθήματα, μνήμες, εμπειρίες που είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ νοήσεως και περιβάλλοντος. Έτσι παρατήρησα πίνακες που απεικόνιζαν ένα γήπεδο μπάσκετ, ένα εκκλησάκι την ίδια στιγμή που ο ευγενικός κύριος μου απαντούσε στις ερωτήσεις που του έκανα για την ιστορία του εκάστοτε
πίνακα μιας που η περιέργεια μου είναι κάτι που με διακατέχει από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου.
Μέσα από τις απαντήσεις του κυρίου έμαθα την αγάπη που είχε για την κατάδυση με ψαροντούφεκο, για τον Ελληνικό πολιτισμό , για το μπάσκετ και για το φαινόμενο της ζωής στο σύμπαν εν γένει. Αυτός ο κύριος μου θύμιζε κάποιον που είχα δει κάπου αλλά σαν να τον είχα ξεχάσει κάπως διότι σαν οπτικό ερέθισμα είχε εκλείψει κάπως από τις εικόνες που έχω προσλάβει την τελευταία δεκαετία. Μόλις τον ρώτησα με μια περιέργεια έκδηλη στο πρόσωπο μου για να μάθω την ταυτότητα του, εκείνος γέλασε διότι στο εξωτερικό του κτιρίου αναγράφονταν το όνομα του με κεφαλαία γράμματα στην αφίσα αλλά δεν ήξερε πως δεν το πρόσεξα.
Μπορεί να γέλασε επίσης διότι ίσως να πίστεψε ότι χαριεντιζόμουν, αλλά όπως και να έχει το όνομα του κυρίου είναι Γιάννης Δημαράς. Εισάγοντας με γρήγορα στην ταυτότητα του με την ιδιότητα του δημοσιογράφου παρά του πολιτικού, με μύησε στον δικό του κόσμο αυτό του θαλάσσιου κόσμου αρχίζοντας να μου δείχνει επίσης αχιβάδες χιλιάδων ετών που είχε βρει φυλάσσοντας τες με μια μεγάλη ευλάβεια.
Αυτός ο υπόγειος θησαυρός όμως της θάλασσας δεν είχε εκληφθεί σαν τέτοιος από τον κύριο Δημαρά ο οποίος με πληροφόρησε πως σε περίπτωση
The post Ο θησαυρός της θάλασσας στην έκθεση του Γιάννη Δημαρά first appeared on Times News.
ΠΗΓΗ TIMESNEWS
