Στο πλαίσιο του φετινού εορτασμού των Ευρωπαϊκών Ημερών Χειροτεχνίας (27/3-2/4), το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) διοργανώνει εικαστικά εργαστήρια, στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας, στον Πύργο της Τήνου, για σχολικές ομάδες Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης την Παρασκευή 31 Μαρτίου και για γενικό κοινό (από 6 ετών και άνω) το Σάββατο 1η Απρίλιου (ώρες 11:00-13:00).

Με την καθοδήγηση της εικαστικού Μαριάννας Κολλύρη, οι συμμετέχοντες θα έρθουν σε επαφή με τη θεματολογία του ελληνικού παραδοσιακού κεντήματος, τη θεωρία του μοτίβου και τη χρήση των βασικών και συμπληρωματικών χρωμάτων στη ζωγραφική. Στη συνέχεια, θα δημιουργήσουν αντίστοιχα μοτίβα με χρωματιστές τέμπερες, αξιοποιώντας στοιχεία από το φυσικό περιβάλλον, όπως φύλλα δέντρων και φυτών, ως σφραγίδες και στένσιλ.

Οι Ευρωπαϊκές Ημέρες Χειροτεχνίας (www.journeesdesmetiersdart.fr) καθιερώθηκαν ως ετήσιος θεσμός σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και γιορτάζονται κάθε άνοιξη από το 2002. Για το έτος 2023, το θέμα της διοργάνωσης έχει τίτλο “Elevate the everyday” και επικεντρώνεται στη σημασία των χειροτεχνιών για τα νοικοκυριά και τις κοινωνίες της Ευρώπης.

 Η συμμετοχή στα εργαστήρια και τα υλικά είναι δωρεάν.
Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής.

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Μουσείο, στο τηλέφωνο 22830 31290 (καθημερινά, εκτός Τρίτης, 10:00-18:00).

ΠΙΟΠ | Μουσείο Μαρμαροτεχνίας
Πύργος, Πάνορμος Τήνου 842 01
Τ: 22830 31290 | www.piop.gr

The post Γιορτάζουμε τις Ευρωπαϊκές Ημέρες Χειροτεχνίας στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

• ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ

Ο κατεξοχήν συνθέτης που συνέδεσε το ελληνικό μελόδραμα (όπερα) με την Επανάσταση του ΄21 είναι ο Παύλος Καρρέρ, ο οποίος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1829 και πέθανε στον ίδιο τόπο το 1896. Ανήκει στην κατηγορία εκείνων των δημιουργών -όχι και τόσο πολλών-, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν εν ζωή και απήλαυσαν μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό από τους συγχρόνους τους.

Ο Παύλος Καρρέρ υπήρξε σπουδαία μουσική προσωπικότητα. Του απέδωσαν τον χαρακτηρισμό του «συνθέτη της επανάστασης του 1821» και του «προδρόμου της εθνικής μας μουσικής». Του δόθηκε η δυνατότητα να ταξιδέψει πολύ και να λάβει μία πλούσια μουσική παιδεία. Συνέθεσε όπερες αλλά και μεμονωμένα τραγούδια, με γνωστότερο τον «Γέροδήμο», το οποίο τον έκανε αγαπητό σε όλα τα κοινωνικά στρώματα της τότε ελληνικής κοινωνίας. Το τραγούδι αυτό εντάχθηκε αργότερα στην περίφημη όπερά του «Μάρκος Μπότσαρης».

Η ιερά πόλις του Μεσολογγίου μπορεί να καυχάται πως έδωσε στην όπερα αυτή το πρώτο έναυσμα, την πρώτη έμπνευση. Το 1842, λίγο πριν ο μικρός Παύλος φύγει με τον θείο του για την Ευρώπη, προκειμένου να σπουδάσει στο Παρισινό Λύκειο, πέρασαν από το Μεσολόγγι και παραβρέθηκαν σε ένα πανηγύρι. Τόση εντύπωση έκαναν οι εικόνες και οι ήχοι του πανηγυριού στον μελλοντικό διάσημο συνθέτη Παύλο Καρρέρ, ώστε παρέμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη του και γέννησαν το έργο «Μάρκος Μπότσαρης», το οποίο αποτέλεσε πηγή πατριωτισμού και ενθουσιασμού έως και πολύ αργότερα από τον θάνατό του.

Όπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δεν μπόρεσε να ξεχάσει ποτέ εκείνο το ξωκλήσι και τους μαζεμένους χωρικούς, άνδρες και γυναίκες, ντυμένες με την Ελληνική ενδυμασία. Λόγω του μεγέθους του μικρού ναϋδρίου, οι περισσότεροι είχαν συγκεντρωθεί γύρω απ΄ αυτό, έξω, στο δάσος, ακούγοντας τη λειτουργία με βαθιά κατάνυξη. Τη στιγμή της υψώσεως των Αχράντων Μυστηρίων στη θύρα του ξωκλησιού, και ενώ όλοι ήταν γονατισμένοι κάτω από πελώρια δέντρα, ο μικρός Καρρέρ δέχτηκε για πρώτη φορά την επίσκεψη της έννοιας του μεγαλείου, η οποία δεν τον εγκατέλειψε ούτε μετά από 17 έτη, όταν μελοποιούσε τον «Μάρκο Μπότσαρη». Πάνω σε αυτή τη σκηνή στηρίχτηκε το φινάλε της πρώτης πράξης που αφορούσε τον όρκο στην Αγία λαύρα των Καλαβρύτων από τον αείμνηστο Παλαιών Πατρών Γερμανό.

Ο «Μάρκος Μπότσαρης» ήταν γραμμένος σε τέσσερις πράξεις, σε στίχους του ιταλού ποιητή Τζιοβάνι Κατσιαλούπι, στην ελληνική μετάφραση του Ιωσήφ Σαπίου. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Πάτρα στις 30 Απριλίου του 1861. Η επίσημη Εκκλησία δεν καλοδέχτηκε το έργο και αντέδρασε λυσσαλέα, υπό την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου Μισαήλ. Παρόλα αυτά, ήταν τέτοια η απήχηση του έργου αυτού, ώστε το 1866, κατά τη διάρκεια της κρητικής επανάστασης, έγινε αιτία να δημιουργηθούν στρατιές Ελλήνων εθελοντών πολεμιστών.

Η απήχηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να ασχοληθεί ο Παύλος Καρρέρ ιδιαίτερα με το πατριωτικό αίσθημα. Ακολούθησε η μονόπρακτη όπερα «Δέσπω» η οποία ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1875. Αφορμή για τη σύνθεσή της απετέλεσε η έναρξη λειτουργίας του Ωδείου Αθηνών κατά το ίδιο έτος και η συνεπακόλουθη προθυμοποίηση του μουσουργού να συνδράμει με το έργο του στην ανάπτυξη και τη διδασκαλία του ελληνικού μελοδράματος στο αρτισύστατο ίδρυμα. Ο Καρρέρ επέλεξε προς μελοποίηση τη δραματική πράξη «Ο ηρωικός θάνατος της Δέσπως και των νυφάδων της εις τον πύργον του Δημουλά» του επίσης Επτανήσιου καθηγητή υποκριτικής του Ωδείου, Κερκυραίου Αντωνίου Μανούσου (1822-1903).

Πέραν αυτών των δύο μεγάλων έργων, συνέθεσε αρκετά τραγούδια εμπνευσμένα από την Ελλάδα και την ιστορία της, με αποκορύφωμα τον περίφημο «Γεροδήμο» του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Το τραγούδι αυτό επέτυχε μία αξιοθαύμαστη ισορροπία μεταξύ απλότητας και τεχνικής αρτιότητας, με αποτέλεσμα να αγαπηθεί από τον απλό λαό αλλά και να εκτιμηθεί ανεπιφύλακτα από μεγάλους συνθέτες όπως ο Καλομοίρης και ο Σκαλκώτας. Γνώρισε αλλεπάλληλες ηχογραφήσεις, όταν βεβαίως είχε καθιερωθεί η δισκογραφία. Έφτασε να ηχογραφηθεί στη Νέα Υόρκη το 1923 από τον σπουδαίο λυρικό τραγουδιστή Κωνσταντίνο Πετρόπουλο και στο Βερολίνο το 1929 από τον διάσημο λυρικό καλλιτέχνη Κώστα Μυλωνά, ο οποίος ήταν εξαιρετικά δημοφιλής τόσο στο Βερολίνο όσο και στο Άμστερνταμ. Το τραγούδι συνέχισε να ηχογραφείται μέχρι και τις μέρες μας από σπουδαίους λυρικούς σύγχρονους τραγουδιστές όπως ο Μάριος Φραγκούλης και ο Βαγγέλης Χατζησίμος.

Το 1896, στις 7 Ιουνίου, ο Παύλος Καρρέρ έφυγε από τη ζωή, μη μπορώντας να ξεπεράσει το θάνατο του μοναχογιού του. Μέχρι και τα τελευταία χρόνια συνέχισαν να ανακαλύπτονται έργα του με χαρακτηριστικό παράδειγμα δύο όπερες με τις οποίες ο αριθμός σωζόμενων μεγάλων έργων του ανέρχονται σε επτά.

Ο διακεκριμένος μουσικολόγος Γιώργος Λεωτσάκος, στον οποίον ελληνική μουσική χρωστά πολύτιμη έρευνα και ανάδειξη σπουδαίων έργων Ελλήνων συνθετών του παρελθόντος, τοποθετεί το Παύλο Καρρέρ δίπλα στον Βέρντι των πρώτων νεανικών του χρόνων, εντοπίζοντας ομοιότητες, ως προς το ηρωικό του ύφος, με την περίφημη όπερα «Ναμπούκο».

Πηγή: www.pemptousia.gr

The post Το ελληνικό μελόδραμα και η επανάσταση του 1821 first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (πλήρες όνομα: Ευάγγελος Οδυσσέας Παπαθανασίου) (Αγριά Μαγνησίας, 29 Μαρτίου 1943 – Παρίσι, 17 Μαΐου 2022), γνωστός διεθνώς ως Vangelis, ήταν παγκοσμίως αναγνωρισμένος Έλληνας μουσικός και συνθέτης της ηλεκτρονικής, τζαζ και ορχηστρικής μουσικής. Επηρέασε την ανάπτυξη διαφορετικών μουσικών ειδών, ενώ θεωρείται πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου. Βραβεύτηκε με Όσκαρ για την μουσική της ταινίας Οι δρόμοι της φωτιάς το 1982. Επίσης, επένδυσε μουσικά πλήθος άλλων κινηματογραφικών ταινιών όπως: Blade Runner, 1492: Χριστόφορος Κολόμβος, Αλέξανδρος, Ελ Γκρέκο κ.ά. Είχε συνεργαστεί με τον Ντέμη Ρούσο, την Ειρήνη Παππά και τον Γιον Άντερσον. Το 1997 σκηνοθέτησε την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας. Το έργο του Μυθωδία επελέγη από τη ΝΑΣΑ ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της, 2001 Οδύσσεια στον Άρη, ενώ το 2002 συνέθεσε το μουσικό σήμα του Μουντιάλ.

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1943 στην Αγριά Βόλου. Ξεκίνησε να συνθέτει από την ηλικία των τεσσάρων ετών, ενώ έδωσε την πρώτη του δημόσια παράσταση στην ηλικία των έξι, χωρίς να έχει καμία μουσική εκπαίδευση. Ήταν αυτοδίδακτος παρά τις πιέσεις των γονιών του, αλλά και των δασκάλων του, που τον προέτρεπαν να κάνει μαθήματα μουσικής. Ωστόσο, σπούδασε κλασική μουσική, ζωγραφική και σκηνοθεσία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Απεβίωσε στις 17 Μαϊου 2022 ενώ νοσηλευόταν σε νοσοκομείο στη Γαλλία. Τα αίτια θανάτου δεν έχουν γίνει γνωστά.

Συμμετοχή σε συγκροτήματα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κάνει τα πρώτα του βήματα στη μουσική με τη συμμετοχή του στο συγκρότημα Forminx. Το όχημα για την επιτυχία του συγκροτήματος ήταν το τραγούδι Jeronimo Yanka που σημείωσε τεράστια επιτυχία καθώς το 45άρι άλμπουμ έγινε χρυσό την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Το 1967 δημιούργησε στην Ελλάδα τους Aphrodite’s Child με τον Ντέμη Ρούσο και τον Λουκά Σιδερά, που στη συνέχεια βρέθηκαν στο Παρίσι. Το επιτυχημένο διπλό άλμπουμ, όπου συμμετείχε και ο Αργύρης Κουλούρης (που δεν είχε μπορέσει να ακολουθήσει αρχικά το συγκρότημα στη Γαλλία), με τίτλο 666 θεωρείται ότι του έδωσε ώθηση για διεθνή καριέρα. Ενώ αποτελούσε ακόμα μέλος των Aphrodite’s Child, άρχισε δειλά να ασχολείται και με διαφορετικά πράγματα. Η αρχή έγινε το 1970 όταν έγραψε την μουσική για μία ταινία του Χένρι Χάπιερ. Ακολούθησε ένα ακουστικό ντοκιμαντέρ επηρεασμένο από της φοιτητικές εξεγέρσεις στο Παρίσι του 1968. Το 1973 ξεκίνησε μία επιτυχημένη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Φρέντερικ Ροσίφ για μία σειρά ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση, ενώ λίγο προτού μεταβεί στο Λονδίνο κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ Earth.

Σόλο καριέρα

Το 1975 αποχώρησε τους Aphrodite’s Child για να εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Εκεί ίδρυσε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις μουσικών ηχογραφήσεων, τα Nemo studios. Κυκλοφόρησε πρώτη του συλλογή με τίτλο Heaven and Hell (1975) ενώ ακολούθησαν και άλλα επιτυχημένα άλμπουμ, όπως το Albedo 0.3 (1976), το Spiral (1977) για το οποίο βραβεύτηκε με το διεθνές βραβείο MIDEM Instrumental, το Beaubourg (1978) και το China (1979). Εκείνη την περίοδο ο Παπαθανασίου άρχισε να γίνεται παγκοσμίως γνωστός.

Το 1978 συνεργάστηκε με την Ελληνίδα ηθοποιό Ειρήνη Παππά στο άλμπουμ με τίτλο Ωδές, που περιέχει παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, ενώ το 1986 συνεργάστηκαν ξανά στο άλμπουμ Ραψωδίες. Ο Παπαθανασίου έκανε παράλληλα άλλη μία μεγάλη συνεργασία με τον Γιον Άντερσον σε τέσσερα άλμπουμ, το Short Stories (1978), το The Friends of Mr Cairo (1981), το Private Collection (1983) και το Page of Life (1991).

Συνθέσεις για κινηματογραφικές ταινίες

Άλμπουμ Chariots of fire

Άλμπουμ El Greco

Ένα μεγάλο μέρος των συνθέσεων του Παπαθανασίου δημιουργήθηκαν για να πλαισιώσουν κινηματογραφικές παραγωγές ως σάουντρακ. Κορυφαίο σάουντρακ θεωρείται το Οι δρόμοι της φωτιάς (Chariots of Fire) για την ομώνυμη ταινία του 1981 η οποία απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 1982. Η ταινία εξιστορεί την προσπάθεια τριών Βρετανών δρομέων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι. Ο Παπαθανασίου έχει γράψει μουσική σε αρκετές ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι:

• Vortex – Το πρόσωπο της μέδουσας (1967) του Νίκου Κούνδουρου,
• Ο αγνοούμενος (Missing, 1982) του Έλληνα σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά,
• Blade Runner (Μπλέιντ Ράνερς: Ομάδες Εξόντωσης, 1982) ταινία επιστημονικής φαντασίας του Ρίντλεϊ Σκοτ,
• Η ανταρσία του Μπάουντυ (1984) του Ρότζερ Ντόναλτσον,
• Francesco (1989) της Liliana Cavani,
• 1492: Χριστόφορος Κολόμβος (1492 – Conquest of Paradise, 1992) για το οποίο απέσπασε το βραβείο Echo Awards αλλά και το βραβείο του Χρυσού Λέοντα,
• Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα (Bitter Moon, 1992) του Ρόμαν Πολάνσκι,
• Καβάφης (1996) του Γιάννη Σμαραγδή,
• Αλέξανδρος (Alexander, 2004) του Όλιβερ Στόουν,
• Ελ Γκρέκο (2007) του Γιάννη Σμαραγδή.

Μουσική για το διάστημα

Η εξερεύνηση του διαστήματος τον ενθουσίαζε από τα πρώτα του παιδικά χρόνια όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος. Ένα μεγάλο μέρος από τα έργα του είναι αφιερωμένο σε αυτό, ενώ διαχρονικά οι κορυφαίοι διαστημικοί οργανισμοί τον εμπιστεύτηκαν για να μελοποιήσει τις επιτυχίες τους. Το 1980 ξεκίνησε να προβάλλεται η αμερικανική τηλεοπτική σειρά Cosmos: A Personal Voyage του Καρλ Σαγκάν, που είχε ως κύριο θέμα τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν και την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Η μουσική επένδυση των επεισοδίων δημιουργήθηκε από τον Παπαθανασίου, ενώ η σειρά απέσπασε βραβείο Έμμυ και προβλήθηκε σε 69 χώρες και σε 500 εκατομμύρια τηλεθεατές.

Το καλοκαίρι του 2001 ο Παπαθανασίου παρουσίασε το έργο Μυθωδία στους στύλους του ολυμπίου Διός. Η μουσική του έργου δημιουργήθηκε ώστε να συνοδεύσει τη διαστημική αποστολή της ΝΑΣΑ 2001: Οδύσσεια στον Άρη. Ήταν μία φαντασμαγορική μουσική παράσταση, κατά τη διάρκεια της οποίας προβάλλονταν με ειδικά οπτικά εφέ απεικονίσεις κυρίως από θεούς της αρχαίας Ελλάδας και διαστημικές εικόνες της ΝΑΣΑ. Τα σολιστικά μέρη του έργου ερμήνευσαν οι σοπράνο Τζέσι Νόρμαν και Κάθλιν Μπατλ. Επίσης συμμετείχε η Μητροπολιτική Ορχήστρα του Λονδίνου, 120μελής χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ενώ ο ίδιος ο συνθέτης χειριζόταν τα πλήκτρα. Το έργο προβλήθηκε τηλεοπτικά σε όλο τον πλανήτη ενώ υπήρχαν γιγαντοοθόνες και στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Μετά το τέλος της μουσικής παράστασης η γαλλική κυβέρνηση, την οποία εκπροσώπησε ο υπουργός παιδείας Ζακ Λανγκ, απένειμε στον Παπαθανασίου τον τίτλο του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής σε μία τελετή που έλαβε χώρα στο περιστύλιο του Ζαππείου.

Δύο χρόνια αργότερα η ΝΑΣΑ του απένειμε το μετάλλιο δημόσιας συνεισφοράς σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της. Το βραβείο αποτελεί την υψηλότερη τιμή από τον Αμερικανικό οργανισμό για μη κυβερνητικά πρόσωπα.

Το 2013, η ΝΑΣΑ υιοθέτησε για δεύτερη φορά τη μουσική του Παπαθανασίου με ένα πρωτότυπο μουσικό έργο που δημιουργήθηκε για να πλαισιώσει το βίντεο από την αποστολή Ήρα (Τζούνο), που απεικονίζει συγχρόνως την κίνηση της Γης και της σελήνης μαζί για πρώτη φορά. Το βίντεο απαθανατίστηκε κατά τη διάρκεια της αποστολής καθ’ οδόν για το σύστημα του πλανήτη Δία.

Τον Νοέμβριο του 2014 ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) πρότεινε στον Παπαθανασίου να συνθέσει την μουσική για την πρώτη ιστορική προσεδάφιση σε κομήτη. Έτσι, συνέθεσε μια μουσική τριλογία (Άφιξη, Το ταξίδι του Philae και Το βαλς του Ροζέτα) η οποία παρουσιάστηκε από τον ESA μετά την επιτυχημένη προσεδάφιση του σκάφους Ροζέτα στον κομήτη 67P.

Το 1995, ως φόρο τιμής στην μουσική του προσφορά αλλά και στην αγάπη του για το διάστημα, το Minor Planet Center της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης έδωσε το όνομα του συνθέτη στον Αστεροειδή της Κύριας Ζώνης 6354, που πλέον ονομάζεται 6354 Vangelis.

Διάφορες μουσικές δημιουργίες

• 1982: Δημιουργεί το ηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μέχρι σήμερα, με εξαίρεση την περίοδο 2013-2015.
• 1991: Αναλαμβάνει τη μουσική για τα ντοκιμαντέρ του παγκοσμίου φήμης ωκεανογράφου Ζακ-Υβ Κουστώ.
• 1998: Γράφει το άλμπουμ Φόρος τιμής στον Γκρέκο, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν για την ενίσχυση της εκστρατείας της εθνικής πινακοθήκης για την απόκτηση του πίνακα του Ελ Γκρέκο Άγιος Πέτρος.
• 1999: Συνθέτει τη μουσική που συνόδευσε την παρουσίαση του επίσημου εμβλήματος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ενώ δημιουργεί και τη μουσική για την τελετή παράδοσης την ολυμπιακής φλόγας τόσο στο Σίδνεϊ όσο και από το Σύδνεϊ στην Αθήνα.
• 2002: Δημιουργεί την μουσική για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2002 που πραγματοποιήθηκε στις Ιαπωνία και Κορέα.

Θέατρο

Αξιοσημείωτη είναι η προσφορά του Βαγγέλη Παπαθανασίου και στο θέατρο. Το 1983 δημιούργησε τη μουσική για τη παράσταση του Μιχάλη Κακογιάννη, Ηλέκτρα στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά. Επίσης έχει συνεργαστεί με τα Βασιλικά μπαλέτα, καθώς δημιούργησε την μουσική για τρία έργα, Το R B Sque (1980) που παρουσιάστηκε στο Βασιλικό Θέατρο Drury Lane, Το Φρανκενστάιν (1985) και το Η πεντάμορφη και το τέρας (1986).

Άλλα έργα

Το ενδιαφέρον του για τις τέχνες δεν περιοριζόταν μόνο στη σύνθεση μουσικής. Το 1997 έκανε την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, καθώς σχεδίασε και διηύθυνε εξ ολοκλήρου την τελετή έναρξης του 6ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανοιχτού Στίβου της IAAF που πραγματοποιήθηκε στο Παναθηναϊκό της Αθήνας.

Το 2003 αποκάλυψε την ικανότητα του στη ζωγραφική παρουσιάζοντας 70 δικά του έργα ζωγραφικής στα πλαίσια της Βαλένσια Μπιενάλ στην Ισπανία. Μετά την επιτυχία της έκθεσης Vangelis Pintura, τα έργα του εκτίθενται σε σημαντικές γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Την ίδια χρονιά, ο Παπαθανασίου παρουσίασε επίσης ένα βιβλίο που περιέχει μερικά από τα ωραιότερα έργα του, με τίτλο Vangelis.

Βραβεία και διακρίσεις

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στην απονομή του τιμητικού διδακτορικού διπλώματος από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2008.

• Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού 1982 Για την μουσική στη ταινία Δρόμοι της φωτιάς.
• Χρυσός Λέοντας στο Cannes Lions International Advertising Festival, για την μουσική Ask the Mountains σε τηλεοπτική διαφήμιση.
• Βραβείο Max Steiner Award το 1989, για σύνθεση και παρουσίαση διακεκριμένης κινηματογραφικής μουσικής.
• Βραβείο Echo (Γερμανία) για το διεθνή καλλιτέχνη της χρονιάς 1992.
• Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Φλάνδρας (Βέλγιο) για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας.
• Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαλένθια για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας.
• Βραβείο Κοινού για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας από την Παγκόσμια Ακαδημία Μουσικής Επένδυσης στη Φλάνδρα, Βέλγιο.
• Βραβείο Απόλλων το 1993 για τη συνεισφορά του στη μουσική από την Εταιρεία των Φίλων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
• Ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1992. Η απονομή έγινε από τον Γάλλο υπουργό παιδείας.
• Δύο φορές το Παγκόσμιο Μουσικό Βραβείο του Μόντε Κάρλο, για τον Έλληνα καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις.
• Ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας το 2001.
• Βραβείο RIAJ (Δισκογραφική Βιομηχανία της Ιαπωνίας) για διεθνές τραγούδι της χρονιάς 2002.
• Μετάλλιο Δημόσιας Συνεισφοράς της ΝΑΣΑ σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της ΝΑΣΑ το 2003.^[15]
• Το 2013 τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημα τα οποία τον απεικόνιζαν.
• Τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών το 2008, παραχωρώντας του το διακεκριμένο τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Το διδακτορικό του δόθηκε για την εξαιρετική συμβολή του στη μουσική παιδεία του ελληνικού λαού, καθώς και για τη διάδοση του μηνύματος του Ελληνισμού σε όλο τον κόσμο.

The post Βαγγέλης Παπαθανασίου (1943 – 2022), γνωστός διεθνώς ως Vangelis first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

• ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ

Κατά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, ένα από τα πρώτα σχέδια των Ελλήνων ήταν η ενημέρωση και πληροφόρηση ως προς τον «δίκαιο» αγώνα τους[1]. Δημιουργείται λοιπόν έξω από τα όρια της οθωμανικής αυτοκρατορίας μία έντονη κινητοποίηση των ομογενών, με σκοπό να ενημερωθεί η διεθνής κοινότητα για τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων, να αντικρούσει τις αρνητικές θέσεις των κυβερνήσεων και του φιλικού τους τύπου, να υποκινήσει τα φιλελληνικά αισθήματα και να πείσει τους λαούς να συστρατευτούν στον κοινό αγώνα κατά των Οθωμανών.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στοχεύει από την αρχή στον επηρεασμό της κοινής γνώμης. Από το στρατόπεδο του ξεκίνησε ως ειδικός απεσταλμένος ένα σημαντικότατο πρόσωπο αν και εν πολλοίς άγνωστο στους πολλούς, ο Πέτρος Ηπίτης, προσωπικός γιατρός του Υψηλάντη, εφοδιασμένος με συστατικά γράμματα και προκηρύξεις του Δημητρίου Υψηλάντη «Προς τους φιλέλληνας Γερμανούς και Γάλλους» και «Προς τους φίλους ομογενείς, του εις την φωτισμένην Ευρώπην διατρίβοντας», με την εντολή να καλλιεργήσει την ηθική συμπαράσταση και να προκαλέσει την υλική ενίσχυση του Αγώνα[2].

Ήταν πολύγλωσσος και επιτήδειος, σπουδαγμένος στο Βουκουρέστι και στην Βιέννη φιλοσοφία και ιατρική, συντάκτης επιστημονικών κειμένων για παιδιατρικά θέματα, άνθρωπος που έχαιρε εκτιμήσεως εκ μέρους φημισμένων ακαδημαϊκών δασκάλων και εκπροσώπων της μεγαλοαστικής και επιχειρηματικής τάξης της Βιέννης[3]. Σε αυτόν οφείλεται εν πολλοίς η προώθηση του δίκαιου του ελληνικού αγώνα στα γερμανικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, οργάνωσε την συγγραφή και κυκλοφορία ξενόγλωσσων φυλλαδίων με τις ελληνικές θέσεις. Σε αυτή του την προσπάθεια βρήκε την αμέριστη συμπαράσταση των ομογενών στο Λονδίνο και το Παρίσι, οι οποίοι, με ανώνυμα κείμενα, υποστήριξαν τη νομιμότητα του αγώνα, δικαιολόγησαν τις ελληνικές ωμότητες στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, οι οποίες είχαν δημιουργήσει άσχημες εντυπώσεις στους ξένους και προέβαλαν τα έμπορο- οικονομικά συμφέροντα της Δύσης που θα προέκυπταν από τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Φυσικά, από τα κείμενα δεν έλειπαν και οι εκτεταμένες αναφορές στο ένδοξο παρελθόν των Ελλήνων και στο όραμα να ελευθερωθεί το Γένος των απογόνων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που απετέλεσε την μήτρα του ευρωπαϊκού.

Στην προσπάθεια αυτή, ο Ηπίτης βρήκε τη συμπαράσταση σπουδαίων Ελλήνων της Διασποράς, όπως ο Κωνσταντίνος Πολυχρονιάδης, ο Παναγιώτης Κοδρικάς  και οι αδελφοί Μιχαήλ και Δημήτριος Σχινά που φρόντισαν και για τη μετάφραση και έκδοση του «Προσωρινού πολιτεύματος της Ελλάδος» στην αγγλική γλώσσα (1823) όπως και ο ίδιος ο Κοραής το είχε μεταφράσει στα Γαλλικά το (1822)[4].

Πρέπει να σημειωθεί πως με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης, δημιουργήθηκαν οι πρώτες εστίες πατριωτικής δραστηριοποίησης σε ελληνικές εμπορικές κοινότητες του εξωτερικού. Εξέχουσες επιχειρηματικές και πνευματικές προσωπικότητες, αν και είχαν θεωρήσει πρόωρο και άκυρο το εγχείρημα της πολιτικής συγκρότησης του έθνους, όπως ο Αδαμάντιος Κοραής, δεν δίστασαν να το στηρίξουν με κάθε τρόπο.

Καθοριστική υπήρξε και η συμβολή του Ιωάννη Καποδίστρια καθώς και του Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνατίου[5], που μέσα από τη σταδιοδρομία τους στο ρωσικό περιβάλλον, είχαν αναπτύξει διεθνείς διασυνδέσεις στο πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Ο Καποδίστριας τοποθετείται τον Οκτώβριο του 1811 διπλωματικός ακόλουθος της πρεσβείας της Ρωσίας στη Βιέννη και αμέσως υποβάλλει διπλωματικό υπόμνημα «Για την καλυτέρευση της μοίρας των σκλαβωμένων Ελλήνων», προσπαθώντας να στρέψει το ενδιαφέρον των Μεγάλων Δυνάμεων στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και να ανοίξει «ελληνικό ζήτημα». Στην προσπάθειά του αυτή αντιμετώπισε την σθεναρή αντίσταση της αυστριακής διπλωματίας υπό τον καγκελάριο και υπουργό των εξωτερικών Μέτερνιχ. Τα πρακτικά των διπλωματικών διαπραγματεύσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι ενδεικτικά της καθοριστικής συμβολής του Καποδίστρια στην Ελληνική υπόθεση[6].

Θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο τη συμβολή του Καποδίστρια ως ενός από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της Ελληνικής διασποράς, στο ζήτημα της πολιτικής νομιμοποιήσεως της Ελληνικής Επανάστασης, αν λάβουμε υπόψη πως η έναρξη της συνέπεσε με διαδοχικά συνέδρια των Μεγάλων Δυνάμεων  που επιζητούσαν να αποκαταστήσουν την ηρεμία της Ευρώπης. Ήταν περίοδος που πολλοί πολιτικοί έσπευσαν να ταυτίσουν τον ελληνικό αγώνα με τα συνωμοτικά κοινωνικά κινήματα της εποχής, κάτι που είναι εμφανές σε όλο τον ευρωπαϊκό Τύπο της εποχής[7].  Κατά γενική ομολογία, στο συνέδριο του Laibach (Δεκέμβριος 1821), η παρουσία του Καποδίστρια ουσιαστικά σώζει την Eπανάσταση αν και ο κατοπινός Έλληνας κυβερνήτης αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον Υψηλάντη μπροστά στον κίνδυνο επεμβάσεως πανευρωπαϊκό δύναμη κατά των επαναστατών.

Οι στρατευμένοι Έλληνες της Διασποράς και πολλοί Φιλέλληνες, ζώντας από κοντά τις αντιδράσεις των κυβερνήσεων και τις ανησυχίες των οικονομικών κύκλων της Ευρώπης, αντιλήφθηκαν αμέσως ότι χρειάζεται μία συστηματική επιχειρηματολογία ως προς την πολιτική νομιμοποίηση του ελληνικού αγώνα, πολύ πέρα από απλές και μεμονωμένες διακηρύξεις. Καταρχάς, προσπάθησαν να διασκεδάσουν τη συνωμοτική εικόνα που είχε δημιουργήσει η μυστική εταιρεία που προετοίμασέ τον αγώνα, η Φιλική Εταιρεία. Κατόπιν, προσπάθησαν να αποφύγουν την πλήρη ταύτιση του πόθου των Ελλήνων για Ελευθερία, – το «Ελευθερία ή θάνατος»- με αντίστοιχα συνθήματα των γάλλων επαναστατών. Σταδιακά, οι Έλληνες της Διασποράς συγκρότησαν την πρότασή τους, η οποία στηριζόταν, πέρα από την υπεράσπιση της χριστιανικής θρησκείας και την διατήρηση του ελληνικού λαού, τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου έθνους, ευνομούμενου, με πολιτική οντότητα, ενταγμένο στα ελεύθερα έθνη της Ευρώπης. Κύριο επιχείρημα τους ήταν αυτή καθεαυτή τακτική του Σουλτάνου και η δομή του οθωμανικού κράτους. Δηλαδή:

• Οι Έλληνες δεν είχαν επαναστατήσει εναντίον ενός ευρωπαϊκού καθεστώτος που διατηρούσε νόμιμα δικαιώματα εξουσίας.
• Οι Τούρκοι δεν συμπεριλήφθηκαν ποτέ στο δημόσιο δίκαιο της Ευρώπης και δεν επιζήτησαν τη νομιμότητα που αποδέχονταν οι Ευρωπαίοι.
• Οι Σουλτάνοι δεν διατηρούσαν τη νόμιμη διαδικασία διαδοχής σύμφωνα με τα αποδεκτά θέσμια στη Δύση και, συνεπώς, οι Έλληνες δεν όφειλαν υποταγή σε μη νόμιμο ηγεμόνα.
• Η οθωμανική κυριαρχία δεν εγγυάτο την ύπαρξη ενός ευνομούμενου κράτους δυτικού τύπου. Επρόκειτο περί βάρβαρης κατάκτησης περιστασιακών επιδρομέων, «στρατοπεδευμένων στην Ευρώπη, στρατιωτών χωρίς πατρίδα» όπως τους χαρακτήριζε ο Γάλλος Φιλέλληνας, συγγραφέας και πολιτικός[8].

Συμπερασματικά, πρέπει να έχει κανείς πλήρη εικόνα των διεθνών συνθηκών της εποχής εκείνης για να εκτιμήσει την προσφορά των Ελλήνων της διασποράς και ιδιαίτερα των πολιτικών, πνευματικών και οικονομικών ηγετών της. Το βέβαιον είναι πως το όραμα της ελευθερίας συνένωσε όλες τις δυνάμεις της διασποράς και το αποτέλεσμα που προέκυψε αποτελεί διαχρονικό ιστορικό μάθημα για τον ελληνισμό μέχρι σήμερα αναδεικνύοντας ευεργετικά αποτελέσματα τις ενότητες και της σύμπνοιας που πάντα τα έχει και για πάντα θα τα έχει ανάγκη το γένος των Ελλήνων στην ιστορική του διαδρομή προς το μέλλον.

Η συμβολή των Φαναριωτών

Οι Φαναριώτες ήταν μία από τις κοινωνικές ομάδες του ελληνικού έθνους που κατάφερε να αναδειχθεί στο διοικητικό μηχανισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντικατέστησαν την βυζαντινή αριστοκρατία, μέλη της οποίας, είτε έφυγαν στη Δύση, είτε έχασαν τη ζωή τους τη νύχτα της Άλωσης. Η νέα τάξη Ελλήνων που έμεινε στην Κωνσταντινούπολη άρχισε σταδιακά να προκόβει στη μόρφωση αλλά και στα επιστημονικά επαγγέλματα και να δημιουργεί μεγάλη περιουσία. Οι Φαναριώτες εγκαταστάθηκαν γύρω από το Πατριαρχείο στη νέα του έδρα στη συνοικία του Φαναρίου και από τα μέσα του 17^ου αιώνα και μετά άρχισαν να καταλαμβάνουν αξιώματα της οθωμανικής διοίκησης, με κορυφαίο εκείνο του Δραγουμάνου, δηλαδή του Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης. Πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της οθωμανικής διπλωματίας, ενώ παράλληλα προσπαθούσαν να διατηρήσουν και να αυξήσουν προνόμια διαφόρων ελληνικών πληθυσμών στην ηπειρωτική και στη νησιωτική Ελλάδα[9].

Χωρίς αμφιβολία, η ανάληψη όλων αυτών των αξιωμάτων από τους Φαναριώτες αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του Ελληνισμού στην Τουρκοκρατία. Αύξησαν τη δύναμη επιρροής του Γένους στην Πύλη, μεσολάβησαν συχνά για να αποφευχθούν ποινές και βαρύτατοι φόροι, είτε σε μεμονωμένα πρόσωπα είτε σε ολόκληρες κοινότητες και πρωτοστάτησαν στην έκδοση φιρμανιών που αλάφραιναν τη ζωή των ελληνικών πληθυσμών. Παράλληλα, διέθεταν μεγάλη χρηματικά πόσα από την προσωπική τους περιουσία για την Πατριαρχική Ακαδημία και άλλες ελληνικές σχολές, με σκοπό να αυξήσουν το επίπεδο των νέων και να εξασφαλίσουν τη μόνιμη στελέχωση των υψηλών θέσεων της τουρκικής διοίκησης από Έλληνες.

Εν κατακλείδι

Η  προσφορά των Ελλήνων της Διασποράς αποτελεί αδιάσειστο τεκμήριο της συνολικής προσπάθειας του ελληνικού λαού για ελευθερία. Η συνένωση των κοινωνικών τάξεων, των επαγγελματιών, τον καραβοκύρηδων, των λογίων, των εμπόρων, του κλήρου και γενικώς όλων των Ελλήνων στο όνομα της ελευθερίας, αναδεικνύει την Επανάσταση του 21 ως γεγονός πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικό.

Η παρουσία των Ελλήνων στα μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα ανέδειξε την Ελλάδα πολιτιστική δύναμη, ως συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού πολύ πριν την ανάδειξή της ως πολιτικής δυνάμεως. Στους Έλληνες της Διασποράς οφείλεται η εδραίωση της πεποίθησης πως η Ελλάδα έχει θέση ανάμεσα στα ευρωπαϊκά έθνη και πως ο αγώνας της, όχι μόνον δεν αποτελεί κίνδυνο διάλυσης της Ευρωπαϊκής τάξης, αλλά υπενθύμιση των κοινών ευρωπαϊκών καταβολών και την ανάγκη συνένωσης εναντίον κοινών εχθρών.

Ο νέος άνεμος εκδημοκρατισμού της Ευρώπης βρήκε αμέσως ανταπόκριση στον επαναστατημένο ελληνικό λαό, χωρίς όμως να προκαλέσει εντάσεις ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Ήταν βεβαίως η σκλαβιά που δεν άφηνε περιθώρια τέτοιων συγκρούσεων. Ήταν όμως και το διαφορετικό πολιτικό μοντέλο που ερχόταν από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ένα μοντέλο που βασιζόταν στη συμπόρευση πνευματικής και πολιτικής εξουσίας με διακριτούς ρόλους, αλλά κοινές αξίες, κάτι που φάνηκε και στα επαναστατικά Συντάγματα.

Παραπομπές:

[1] Ανδρέα Κούκου, «Η συμβολή των Ελλήνων της Διασποράς κατά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης και η επιχειρηματολογία για τη νομιμότητα του ελληνικού Αγώνα» στο Ο διεθνής περίγυρος και ο φιλελληνισμός κατά την Ελληνική Επανάσταση, Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, πρακτικά Ε΄ Συνεδρίου, εκδ. Αρχονταρίκι, 35-43.

[2] Λουκίας Δρούλια, «Η δικαίωση του αγώνα στα ξενόγλωσσα ελληνικά κείμενα του 1821», ανάτυπο από τη Νέα Εστία (1970).

[3] Στέφανου Αγάθου, «Ο Παργινός Ιατρός και Φιλικός Πέτρος Ηπίτης», Πρεβαζιάνικα Χρονικά, τεύχη 51-52, Ιαν. – Δεκ. 2015, 261-284.

[4] Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, «Οι επαναστατικές προκηρύξεις της Μεσσηνιακής Συγκλήτου της Καλαμάτας και ο Φιλικός Πέτρος Ηπίτης», Δελτίο της Ιστορ. Και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος 29, 35-98.

[5] Εμμ. Γ. Πρωτοψάλτη, Ιγνάτιος, Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας, τ. Β΄, Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 1961.

[6] Ανδρέα Κούκου, «Η Ευρωπαϊκή πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια», Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχ. 505, Ιούλιος 2010, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα, 25-26.

[7] Βασίλη Παναγιωτόπουλου, «Κάτι έγινε στην Πίζα το 1821», Τα Ιστορικά, τ. 3, τεύχ. 5, Ιούνιος 1986, 177-182.

[8] Κώστα Σιμόπουλου, Ξενοκρατία και υποτέλεια, Αθήνα 1990.

[9] Πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού, Τουρκοκρατία. Η Έλληνες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, εκδ. ⁵Ακρίτας, 112-113.

Πηγή: www.pemptousia.gr

The post Η συμβολή της ελληνικής Διασποράς στην πολιτική νομιμοποίηση της Ελληνικής Επανάστασης first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Σεργκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ (Сергей Васильевич Рахманинов‎· 1 Απριλίου 1873, Διαμέρισμα Σταρορούσκι – 28 Μαρτίου 1943, Μπέβερλι Χιλς) ήταν Ρώσος συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες του 20ού αιώνα, εξ αιτίας των εξαιρετικών τεχνικών δυνατοτήτων του. Υπάρχουν πολλές ηχογραφήσεις με τον ίδιο να εκτελεί έργα δικά του αλλά και άλλα σημαντικά έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου. Η ποιότητα των συνθέσεών του συχνά αμφισβητήθηκε, παρ’ όλο που η δημοτικότητά του ήταν πολύ μεγάλη. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, 4 κοντσέρτα για πιάνο, 3 συμφωνίες, 2 σονάτες για πιάνο και 3 όπερες. Το ύφος των περισσότερων συνθέσεών του είναι το ύφος του ύστερου ρομαντισμού, συγγενικό με τη μουσική του Τσαϊκόφσκι, αλλά διακρίνονται και επιδράσεις από τον Σοπέν και τον Λιστ.

Παιδικά χρόνια και σπουδές

Γεννήθηκε στο Σεμιόνοβο, κοντά στο Νόβγκοροντ, στη βορειοδυτική Ρωσία και ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά μιας αρκετά εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας του, Βασίλι Ραχμάνινοφ, ήταν αξιωματικός του Ρωσικού στρατού (εν αποστρατεία όταν γεννήθηκε ο Σεργκέι) και η μητέρα του κόρη στρατηγού, η οποία είχε προικοδοτήσει το σύζυγό της με μεγάλες εκτάσεις γης και ακίνητα. Ο Βασίλι Ραχμάνινοφ εξ αιτίας του πάθους του για τη χαρτοπαιξία, οδηγήθηκε σε οικονομική καταστροφή το 1882, κατασπαταλώντας την περιουσία της γυναίκας του και το 1882 αναγκάστηκε να πουλήσει και το τελευταίο οικογενειακό κτήμα στο Όνεγκ και να μετακομίσει σε ένα μικρό σπίτι στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Βασίλι Ραχμάνινοφ ήταν η αιτία για μια αλυσίδα ψυχολογικών τραυματικών εμπειριών στη ζωή του Σεργκέι, οι οποίες διαμόρφωσαν καθοριστικά την ψυχοσύνθεσή του καθώς και την ανάγκη να εκφράζεται μέσω της σύνθεσης.

Εκείνη την εποχή η Αγία Πετρούπολη μαστίζεται από επιδημία διφθερίτιδας. Τρία από τα αδέλφια του Σεργκέι –μεταξύ των οποίων και ο ίδιος- προσβάλλονται αμέσως. Και αν ο Σεργκέι και ο αδελφός του Βλαντιμίρ διαφεύγουν τον κίνδυνο, ο τραγικός θάνατος της αδελφής του Σοφίας δίνει το τελειωτικό χτύπημα στον κλονισμένο γάμο των γονιών του.

Εκεί στην Αγία Πετρούπολη γράφεται στο Ωδείο με υποτροφία. Αρχικά δεν ενδιαφερόταν για τη μουσική και οι επιδόσεις του ήταν κακές, όμως με τη συμβουλή του πιανίστα Αλεξάντρ Ζιλότι, που ήταν ξάδερφος του και είχε υπάρξει μαθητής του Φραντς Λιστ, η μητέρα του τον έγραψε στην τάξη πιάνου του Νικολάι Ζβέρεφ, στο Ωδείο της Μόσχας και μετακομίζει στο σπίτι του Ζβέρεφ, ο οποίος προσέφερε στέγη σε ταλαντούχους μαθητές του, και μάλιστα δεν ζητούσε αμοιβή για τη διδασκαλία του.

Ήταν όμως απαιτητικός δάσκαλος και είχε επιβάλει αυστηρή πειθαρχία στους μαθητές. Το 1888 ο Ραχμάνινοφ άρχισε να φοιτά στην προχωρημένη τάξη πιάνου του Ζιλότι και παράλληλα να αφιερώνεται στη σύνθεση. Την ίδια περίοδο έφυγε από το σπίτι του Ζβέρεφ επειδή εκεί δεν είχε την απαραίτητη ησυχία να συγκεντρωθεί στη σύνθεση.

Πρώτες επιτυχίες

Το 1891 αποφοίτησε από την τάξη πιάνου και ένα χρόνο αργότερα από την τάξη σύνθεσης, ενώ είχε ήδη ολοκληρώσει το 1ο κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα. Για την αποφοίτησή του από την τάξη της σύνθεσης του ανατέθηκε να γράψει τη μονόπρακτη όπερα Αλέκο. Η εξεταστική επιτροπή ενθουσιάστηκε τόσο από το αποτέλεσμα, που του απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο. Η πρεμιέρα της όπερας έγινε στις 27 Απριλίου 1893 και το έργο έγινε δεκτό με ευνοϊκές κριτικές.

Η επιτυχία του διακόπηκε προσωρινά μετά την πρεμιέρα της 1ης Συμφωνίας, στις 15 Μαρτίου 1897 στην Αγία Πετρούπολη, υπό τη διεύθυνση του Αλεξάντρ Γκλαζούνοφ, για τον οποίον λέγεται ότι διηύθυνε το έργο μεθυσμένος. Η υποδοχή του έργο από τους κριτικούς ήταν αρνητική και προκάλεσε στον συνθέτη μεγάλη απογοήτευση που εξελίχθηκε σε κατάθλιψη. Τότε διέκοψε προσωρινά την ενασχόληση με τη σύνθεση και εργαζόταν μόνο ως διευθυντής ορχήστρας, ενώ παράλληλα υποβαλλόταν σε ψυχοθεραπεία μέσω υπνωτισμού από τον πρωτοπόρο τότε Νικολάι Νταλ. Τα αποτελέσματα της θεραπείας ήταν άμεσα και σύντομα άρχισε να επεξεργάζεται το 2ο κοντσέρτο για πιάνο, που παρουσιάστηκε στις 27 Οκτωβρίου 1901 υπό τη διεύθυνση του Ζιλότι, με τον ίδιο τον συνθέτη στο πιάνο, και είναι ακόμα και σήμερα ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του.

Ο γάμος του

Το άγαλμα του Ραχμάνινοφ στο Νόβγκοροντ.

Στις 29 Απριλίου 1902 παντρεύτηκε την εξαδέλφη του, Νατάλια Σάτινα. Το ζευγάρι απέκτησε δύο κόρες, την Ιρίνα και την Τατιάνα. Κατά το μήνα του μέλιτος, το ζευγάρι επισκέπτεται τη Βιέννη, τη Βενετία, τη Λουκέρνη και το Μπαϊρόιτ, όπου παρακολουθούν έργα Βάγκνερ. Τις εμπειρίες του από αυτό το ταξίδι ο Ραχμάνινοφ τις αποτυπώνει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, συνθέτοντας τα Δώδεκα Τραγούδια έργο 21 και μετά το ταξίδι μέσα από τα δύο μεγάλα έργα του για σόλο πιάνο, τις Παραλλαγές σε ένα θέμα του Σοπέν έργο 22 και τα Πρελούδια έργο 23.

Η επιστροφή

Το 1904 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή ορχήστρας στο Θέατρο Μπολσόι. Παρέμεινε στη θέση αυτή για δύο χρόνια˙ ήταν αυστηρός διευθυντής και πολύ επιτυχημένος και οι κριτικές για τις συναυλίες του ήταν πολύ θετικές. Από το 1906 και για τα δύο επόμενα χρόνια ο συνθέτης και η η οικογένεια περνούσαν τους χειμερινούς μήνες στη Δρέσδη. Εκεί συνέθεσε την 2η Συμφωνία op. 27 σε Μι ελάσσονα, την 1η Σονάτα op. 28 σε Ρε ελάσσονα και το Συμφωνικό ποίημα Το νησί των νεκρών, το οποίο εμπνεύστηκε από τον ομώνυμο πίνακα του Arnold Böcklin.

Το 1909 επέστρεψε στη Ρωσία για να εγκατασταθεί οριστικά και παράλληλα άρχισε να προετοιμάζεται για περιοδεία στις Η.Π.Α.. Για τον σκοπό αυτό συνέθεσε το 3ο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα, που έγινε αμέσως ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου η Ρωσία αποκόπηκε από την υπόλοιπη Ευρώπη και οι περιοδείες του συνθέτη διακόπηκαν. Όταν, τον Δεκέμβριο του 1917, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, έλαβε μια πρόσκληση για συναυλίες στη Σουηδία, χωρίς να διστάσει εγκατέλειψε τη Ρωσία με την οικογένειά του, δεν γνώριζε όμως ότι δεν επρόκειτο ποτέ να επιστρέψει.

Μετανάστευση στις Η.Π.Α.

Έπειτα από εμφανίσεις στη Σουηδία και τη Δανία είχε πολλές προσκλήσεις για να εμφανιστεί ως διευθυντής ορχήστρας στις Η.Π.Α. Δεν αποδέχθηκε όμως καμμία μόνιμη θέση και προτίμησε να εργάζεται ελεύθερα ως πιανίστας. Εγκαταστάθηκε στην Αμερική το 1918 και έγινε ένας από τους δημοφιλέστερους και πιο καλοπληρωμένους βιρτουόζους της εποχής τους. Αυτό του προσέφερε μεγάλη οικονομική άνεση που του επέτρεπε να ζει με πολυτέλεια. Η νοσταλγία όμως όλης της οικογένειας για την πατρίδα τους ήταν μεγάλη. Ζούσαν αποτραβηγμένοι, δεν είχαν επαφές με τα Μέσα και οι γνώσεις του στην αγγλική γλώσσα παρέμειναν περιορισμένες.

Το 1930 αγόρασε στην Ελβετία μια μεγάλη έκταση και έκτισε μια πολυτελή βίλα την οποία ονόμασε Σεναρ (=Σεργκέι + Νατάλια Ραχμάνινοφ). Εκεί περνούσε τους καλοκαιρινούς μήνες και μόνο εκεί μπόρεσε να ασχοληθεί συστηματικά με τη σύνθεση. Αγάπησε την Ελβετία σαν δεύτερη πατρίδα του, όμως αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τελευταία χρόνια και θάνατος

Ο τάφος του Σεργκέι Ραχμάνινοφ.

Το 1942 εγκαταστάθηκε στο Μπέβερλυ Χιλς και τον Φεβρουάριο του 1943 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα. Έδωσε το τελευταίο ρεσιτάλ του στις 17 Φεβρουαρίου 1943. Πέθανε από καρκίνο στις 28 Μαρτίου 1943 στο Μπέβερλυ Χιλς, λίγες μέρες πριν τα εβδομηκοστά γενέθλιά του. Τάφηκε στο κοιμητήριο Kensico της Νέας Υόρκης.

The post Σεργκέι Ραχμάνινοφ (1873 – 1943) Ρώσος συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Τζάνες Εμμανουήλ-Άγιος Δημήτριος και σκηνές του βίου του, 1646

Ο Εμμανουήλ Τζάνες (Ρέθυμνο, 1610 – Βενετία, 28 Μαρτίου 1690), ο επιλεγόμενος και Μπουνιαλής, ήταν Έλληνας ζωγράφος της Αναγέννησης και, μαζί με το Θεόδωρο Πουλάκη, ο σημαντικότερος Κρητικός αγιογράφος του δεύτερου μισού του 17ου αιώνα.

Ανήκε σε γνωστή οικογένεια του Ρεθύμνου και ήταν ευπαίδευτος. Εκτός από ζωγράφος, ήταν στιχουργός και συγγραφέας ιερών ακολουθιών. Ήταν έγγαμος, αλλά, καθώς χήρεψε νωρίς δεν άφησε απογόνους. Αδελφοί του ήταν ο ποιητής του «Κρητικού Πολέμου» Μαρίνος Τζάνες Μπουνιαλής και ο ζωγράφος Κωνσταντίνος Τζάνες.

Το 1636 χρονολογείται το παλαιότερο σωζόμενο έργο του. Πρόκειται για την άψογη, από κάθε άποψη εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα, η οποία εκτίθεται στο Μουσείο Κορρέρ της Βενετίας και φέρει την υπογραφή του «Ποίημα Εμμανουήλ ιερέως του Τζάνε». Το ίδιο έτος ήταν ήδη δόκιμος ζωγράφος και είχε χειροτονηθεί ιερέας. Όταν άρχισε ο Κρητικός Πόλεμος ήταν ακόμα στην Κρήτη και μάλλον έφυγε από την πατρίδα του μετά την κατάληψη του Ρεθύμνου από τους Οθωμανούς το 1646.

Τον Απρίλιο του 1648, βρίσκεται στην Κέρκυρα, όπου συνεργαζόταν με τον επίσης πρόσφυγα του Κρητικού Πόλεμου γνωστό ζωγράφο Φιλόθεο Σκούφο. Στην Κέρκυρα, όπου έμεινε τουλάχιστον ως το τέλος του 1654, συνδέθηκε με το λόγιο Κρητικό ιερομόναχο Καλλιόπιο Καλλιέργη, ο οποίος ήταν εφημέριος στο ναό των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου. Ζωγράφισε τότε ο Τζάνες πολλές εικόνες για το ναό. Τον Μάρτιο του 1658 βρίσκεται στη Βενετία, όπου και παρέμεινε ως το θάνατό του. Το 1660 εξελέγη εφημέριος στο ναό του Αγίου Γεωργίου, θέση που κράτησε, με μικρά διαλείμματα, έως το 1685.

Τεχνοτροπία

Ο Άγιος Γεώργιος του Τζάνε

Δεν γνωρίζουμε πού μαθήτευσε, ωστόσο, όπως και οι περισσότεροι ζωγράφοι, για τις μεμονωμένες μορφές, ακολουθεί βυζαντινά πρότυπα του 14ου και 15ου αιώνα, περίοδο που αποτελεί την πρώτη ακμή της Κρητικής Σχολής. Αντίθετα σε σύνθετες σκηνές, εμπνέεται από τα εικονογραφικά σχήματα και τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά που επικρατούν τον 17ο αιώνα. Στα έργα που φανερώνουν έντονη δυτική επίδραση, διακρίνεται επίσης η επίδραση από τις φλαμανδικές χαλκογραφίες.

Η τεχνοτροπία του Τζάνε ποικίλλει ανάλογα με τα πρότυπα από τα οποία εμπνέεται. Οι μορφές που ακολουθούν υστεροβυζαντινά πρότυπα είναι επίπεδες, δισδιάστατες. Ο όγκος δηλώνεται με διαδοχικά ανοιχτότερα γεωμετρικά του ίδιου ή συμπληρωματικού χρώματος, που δεν συγχέονται. Οι φωτισμένες επιφάνειες έχουν μια μεταλλική ανταύγεια. Συχνά τα υφάσματα είναι διάστικτα από νευρώδεις λευκές βούλες. Ανάλογη πτυχολογία συναντά κανείς στην Παντάνασσα του Μυστράς γύρω στο 1428. Στις εικόνες όμως που ο Ρεθυμνιώτης ζωγράφος ακολουθεί δυτικά πρότυπα, η πτυχολογία είναι ρευστή, με βαθμιαία μετάβαση από το φως στη σκιά. Ως προς δε τα γυμνά μέρη, ο Τζάνες ακολουθεί παλαιολόγεια πρότυπα. Συνήθως ολόκληρη η φωτισμένη επιφάνεια καλύπτεται από αμέτρητες λευκές πινελιές, πολλές φορές εναλλάξ έντονες και αμυδρές, με αποτέλεσμα η σχεδίαση των όγκων να γίνεται με καλλιγραφική διάθεση.

Ο Εμμανουήλ Τζάνες, είναι ιδιαίτερα ικανός στη λεπτολόγο απόδοση των ιταλικών πολυτελών υφασμάτων και των κεντημάτων. Το ίδιο συμβαίνει και στα πρόσωπα που ζωγραφίζει, δίνοντας έμφαση σε μορφολογικά ή ανατομικά χαρακτηριστικά, όπως η διάταξη της κόμης ή οι φλέβες αντίστοιχα. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του διακρίνεται από τη στέρεη δομή των συνθέσεων, τη σταθερότητα του σχεδίου, την δεξιοτεχνία στην απόδοση της λεπτομέρειας και την προσεκτική επιλογή των χρωμάτων.

Υπολογίζεται ότι έχουν σωθεί πάνω από εκατό έργα του και πάνω από τα μισά φέρουν και χρονολογία. Ο Τζάνες υπογράφει χρησιμοποιώντας πάντα τις λέξεις χειρ ή ποίημα, το όνομα Εμμανουήλ, το επώνυμο Τζάνες ή Ζάνες, μερικές φορές και την ιδιότητα του ιερέως, και σπανίως το παρωνύμιο Μπουνιαλής και τον τόπο καταγωγής του. Ένα χρόνο όμως πριν πεθάνει, στην τελευταία γνωστή εικόνα του, υπογράφει πόνος γηραιού πρεσβυταίρου εμμανουήλου ρηθυμναίου του λεγομένου Μπουνιαλή.

Από τη μελέτη των έργων της Κρητικής και της Κερκυραϊκής περιόδου, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο Τζάνες, πολύ πριν μεταναστεύσει στη Βενετία, ήταν ήδη ένας πολύ ικανός και παραγωγικός ζωγράφος. Η φήμη του υπήρξε αναμφίβολα πολύ μεγάλη στην εποχή του, όπως μαρτυρούν η κοινωνική θέση των παραγγελιοδοτών του και η απήχηση που βρίσκουν τον 18ο αιώνα τα θέματα τα οποία εισάγει. Αυτό, κατά πάσα πιθανότητα, οφείλεται σε δύο παράγοντες που λειτουργούν συμπληρωματικά: αφενός στις σχέσεις του με υψηλά πρόσωπα σε όλους τους τόπους παραμονής του, και αφετέρου γιατί η ζωγραφική του εκφράζει τις προσδοκίες και τις αισθητικές προτιμήσεις ενός εκτεταμένου κοινού.

Χρονολογημένα Έργα του

Οι περισσότερες χρονολογημένες εικόνες του Εμμανουήλ Τζάνε ανάγονται στην ενετική του περίοδο (1658-1690). Στην κρητική και κερκυραϊκή περίοδο ανήκουν τα ακόλουθα χρονολογημένα έργα:

Η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Κρανιδίου

Κρητική περίοδος

• 1636 Άγιος Σπυρίδων (Μουσείο Correr, Βενετία)
• 1640 Ευαγγελισμός (Κρατικά Μουσεία Βερολίνου)
• 1641 Θεοτόκος Αμόλυντος (Μουσείο Ζακύνθου)
• 1644 Ρίζα Ιεσσαί (Ελληνικό Ινστιτούτο Βενετίας)
• 1645 Θεοτόκος Οδηγήτρια (Αγία Τριάς Giudecca,Βενετία)
• 1645 Άγιος Αντώνιος (Παναγία των Ξένων, Κέρκυρα)
• 1646 Τίμιος Πρόδρομος (Ναός Τιμίου Προδρόμου, Κρανίδι)

Κερκυραϊκή περίοδος

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, 1663

• 1648 Χριστός εν δόξη (Μητροπολιτικό μέγαρο , Κέρκυρα)
• 1648 Άγιος Κύριλλος (Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, Αθήνα)
• 1649 Άγιος Ιάσων (Ναός Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, Κέρκυρα)
• 1650 Άγιος Σωσίπατρος (Ναός Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, Κέρκυρα)
• 1650 Θεοτόκος ένθρονη (Ναός Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, Κέρκυρα)
• 1651 Θεοτόκος Madre della Consolazione (Μονή Πλατυτέρας, Κέρκυρα)
• 1654 Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (Μουσείο Αντιβουνιώτισσας)
• 1654 Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (Ναός Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, Κέρκυρα)
• 1654 Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Ναός Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου, Κέρκυρα)

Στην τριετία 1655 με 1657, κατά την οποία δεν γνωρίζουμε εάν ο ζωγράφος ήταν ακόμα στην πατρίδα του ή είχε μεταβεί στην Κέρκυρα, εντάσσονται τα εξής έργα:

• 1655 Άγιος Γαβδελαάς (Ιδιωτική Συλλογη, Βενετία)
• 1656 Άγιος Δημήτριος (Συλλογή Λοβέρδου)
• 1657 Μη μου άπτου (Αντιβουνιώτισσα, Κέρκυρα)
• 1657 Θεοτόκος Madre della Consolazionne
• 1657 Άγιος Μάρκος (Μουσείο Μπενάκη)

Συγγράμματα

• Κατάνυξις ωφέλιμος δια κάθε χριστιανόν
• Ακολουθία της αγίας μεγαλομάρτυρος Φωτεινής της Σαμαρίτιδος, ή ωμίλησεν ο Χριστός εν τω φρέατι
• Ακολουθία του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γοβδελαά Πέρσου του Πολιάθλου ψαλλομένη τη κθ’. Του Σεπτεμβρίου Μηνός. Συντεθείσα παρά τε του ευλαβεστάτου, εν ιερεύσι, Κυρίου Εμμανουήλου Τζάνε, του λεγομένου Μπουνιαλή, του εικονογράφου. Εφημερίου του εν τω ναώ του Αγίου Μεγάλομάρτυρος Γεωργίου των Ρωμαίων, του εν κλειναίς Βενετίαις. Διά δαπάνης δε και αναλωμάτων του αυτού Ιερέως, Τζάνε. “Τήν σην τελούντας εκ πόθου, μνήμην Μάκαρ. Αθλητά μυρίαθλε φρούρει και σκέπε”. Ενετήσιην, Παρά Ανδρέα τω Ιουλιανώ, αχξα΄(1661)
• Ακολουθία του οσίου πατρός ημών Αλυπίου του Κιωνίτου. Και θαυματουργού : Συναχθείσα εκ του Μηναίου παρά του ευλαβεστάτου Ιερέως Εμμανουήλου Τζάνε του Εικονογράφου λεγομένου Μπουνιαλή ο Κανόνας δε της αυτής ακολουθίας επανακαμθής υπ’ αυτού, εκ του Οργανικού ήχου του πλα’. εις το μελοδοποιόν ήχον του πλδ’. περιστρέφων τας των συλλαβών μεθόδους ερμηνείας των λόγων και μελοδικά μέτρα από ήχον εις ήχον επανερχόμενα τυπωθείσαν δε χάριν ευλαβείας. Ενετίησιν: Παρά Νικολάω τω Γλυκεί, τω εξ Ιωαννίνων, αχοθ'(1679).
• Εις τον Ευαγγελισμόν της Υπεραγίας Θεοτόκου Στίχοι διά μέτρων απλών ομοιοκατάληκτοι, συντεθέντες παρά Εμμανουήλ ιερέως του Τζάνε λεγομένου Μπουνιαλή, και παρ’ αυτού αφιερωθέντες τω πανιερωτάτω, και σοφωτάτω μητροπολίτη Φιλαδελφείας κυρίω κυρίω Γερασίμω τω Βλάχω υπερτίμω και εξαρχω : Ενετίησι: Παρά Νικολάω Γλυκεί, τω εξ Ιωαννίνων, αχπδ'(1684).
• Διήγησις δια στίχων του δεινού πολέμου εν τη νήσω Κρήτη γενομένου

Βιβλιογραφία

• Εικόνες της Κέρκυρας, Παναγιώτης Λ. Βοκοτόπουλος, Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1990
• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Ι΄και ΙΑ΄
• Τωμαδάκης Ν., Εμμανουήλ, Κωνσταντίνος και Μαρίνος Τζάνε Μπουνιαλής (φιλολογικόν και βιβλιογραφικόν διάγραμμα), Κρητικά Χρονικά, τομ. 1 (1947), σελ. 123-154
• Δρανδάκης Ν. Β., Συμπληρωματικά εις τον Εμμανουήλ Τζάνε. Δύο άγνωστοι εικόνες του, Θησαυρίσματα, τομ.11 (1974), σελ. 36-72
• Χατζηδάκης Μ., Συμπληρωματικά στον Εμμανουήλ Τζάνε, Κρητικά Χρονικά, τομ. 2 (1948), σελ. 469-475
• Τωμαδάκης Ν., Εικόνες Εμ. Τζάνε εν Κερκύρα, Κρητικά Χρονικά, τομ.2 (1948), σελ. 476
• Κωνσταντίνος Σάθας (1868). Νεοελληνική Φιλολογία: Βιογραφία των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων, από της καταλύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι της Ελληνικής εθνεγερσίας (1453-1821). Αθήνα: Τυπογραφείο των τέκνων Ανδρέου Κορομηλά. σελίδες 346. 

The post Εμμανουήλ Τζάνες (1610 – 1690), ο επιλεγόμενος και Μπουνιαλής, ήταν ζωγράφος της Αναγέννησης first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Χόρχε Μάριο Πέδρο Βάργκας Λιόσα, (Αρεκίπα, 28 Μαρτίου 1936) είναι Περουβιανός συγγραφέας. Ο Βάργκας Λιόσα είναι ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους και δοκιμιογράφους της Λατινικής Αμερικής, καθώς και ένας από τους πιο διακεκριμένους συγγραφείς της γενιάς του.

Ο Βάργκας Λιόσα πρωτοέγινε γνωστός στη δεκαετία του 1960 με μυθιστορήματα όπως τα La ciudad y los perros (Η πόλη και τα σκυλιά) (1963), La casa verde (Το πράσινο σπίτι) (1965), και το μνημειώδες Conversación en La Catedral (Πότε πήραμε την κάτω βόλτα;) (1969). Σήμερα παραμένει πολυγραφότατος σε μια ευρεία γκάμα λογοτεχνικών ειδών και στη δημοσιογραφία. Το λογοτεχνικό του έργο περιλαμβάνει κωμωδίες, αστυνομικά, ιστορικά και πολιτικά μυθιστορήματα. Πολλά από αυτά, όπως το Pantaleón y las visitadoras (Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες), (1973) και το La tía Julia y el escribidor (Η θεία Χούλια και ο γραφιάς) (1977), διασκευάστηκαν και μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο.

Πολλά από τα έργα του Βάργκας Λιόσα είναι επηρεασμένα από την αντίληψη του συγγραφέα για την περουβιανή κοινωνία και από τις εμπειρίες του ως Περουβιανού. Ωστόσο, όλο και περισσότερο επεξέτεινε το ρεπερτόριό του και καταπιάστηκε με θέματα από διαφορετικά σημεία του κόσμου.

Όπως και άλλοι Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς, ο Βάργκας Λιόσα υπήρξε πολιτικά ενεργός στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας του. Ήταν υποψήφιος πρόεδρος του Περού το 1990 με το κεντροδεξιό κόμμα «Δημοκρατικό Μέτωπο» (FREDEMO).

Τον Οκτώβριο του 2010 η Σουηδική Βασιλική Ακαδημία τίμησε τον Λιόσα απονέμοντάς του το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το Έτος 2010. Σύμφωνα με το σκεπτικό της, το βραβείο απονέμεται στον Λιόσα «για τη χαρτογράφησή του των δομών της εξουσίας και τις διεισδυτικές του εικόνες της ατομικής αντίστασης, εξέγερσης και ήττας».^[4]

Εργογραφία

μυθιστορήματα

• 1963 Η πόλη και τα σκυλιά – (La ciudad y los perros)

– (μτφ. Τασία Χατζή για τις εκδόσεις “Καστανιώτη”, 2009) Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το «Premio de la Crítica de España» το 1963

• 1966 Το πράσινο σπίτι – (La casa verde)

–( μτφ. Κατερίνα Τζωρίδου για τις εκδ. “Καστανιώτη”, 2005) -Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το βραβείο «Rómulo Gallegos» το 1967

• 1969 Πότε πήραμε την κάτω βόλτα; – (Conversación en La Catedral)

–(μτφ. Τασία Παναγοπούλου για τις εκδ. “Εξάντας”, 2002)

• 1973 Ο Πανταλεόν και οι επισκέπτριες – (Pantaleón y las visitadoras)

–(μτφ.Τασία Χατζή και Νατιβιδάδ Γκάλβεζ για τις εκδόσεις “Εξάντας”, 1997)

• 1977 Η θεία Χούλια και ο γραφιάς – (La tía Julia y el escribidor)

–(μτφ. Τασία Χατζή για τις εκδ. “Οδυσσέας”, 1986, και Μαργαρίτα Μπονάτσου για τις εκδ. “Καστανιώτης”, 2013) -Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το «Prix du Meilleur Livre Étranger», το 1980

• 1981 Ο πόλεμος της συντέλειας του κόσμου – (La guerra del fin del mundo)

–(μτφ. Μανώλης Παπαδολαμπάκης για τις εκδ. “Εξάντας”, 2002)

• 1984 Μια ιστορία για τον Μάυτα – (Historia de Mayta)

–(μτφ. Αγγελική Αλεξοπούλου για τις εκδ. “Καστανιώτη”, 1997) -Το μυθιστόρημα τιμήθηκε με το «Premio Grinzane Cavour» το 1986

• 1986 Ποιός σκότωσε τον Παλομίνο Μολέρο; – (Quién mató a Palomino Molero?)

– (μτφ. Τασία Παναγοπούλου, “Εξάντας”, 1997)

• 1987 Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες – (El hablador)

–(μτφ. Τατιάνα Ραπακούλια για τις εκδ. “Καστανιώτη”, 2010)

• 1988 Μητριάς εγκώμιο – (Elogio de la madrastra)

–(μτφ. Κλαίτη Σωτηριάδου για τις εκδ. “Ωκεανίδα”, 1991)

• 1993 Ο Λιτούμα στις Άνδεις – (Lituma en los Andes)

–(μτφ. Σάρα Μπενβενίστε για τις εκδ. “Εξάντας”, 1998)

• 1997 Τα τετράδια του δον Ριγοβέρτο – (Los cuadernos de don Rigoberto)

–(μτφ. Βιβή Φωτοπούλου για τις εκδ. “Καστανιώτη, 2001)

• 2000 Η γιορτή του τράγου – (La Fiesta del Chivo)

– (μτφ. Αγγελική Αλεξοπούλου, “Καστανιώτης”, 2002)

• 2003 Ο Παράδεισος στην άλλη γωνία – (El Paraíso en la otra esquina)

– (μτφ. Κώστας Αθανασίου για τις εκδόσεις “Καστανιώτη, 2006)

• 2006 Το παλιοκόριτσο – (Travesuras de la niña mala)

– (μτφ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, “Καστανιώτης”, 2007)

• 2010Το όνειρο του Κέλτη – (El sueño del celta)

– (μτφ. Μαργαρίτα Μπονάτσου για τις εκδ. “Καστανιώτης”, 2011)

• 2013Ένας διακριτικός ήρωας – (El héroe discreto)

–(μτφ. Χρύσα Μπανιά για τις εκδ. “Α.Α.Λιβάνης”, 2016)

• 2016 Cinco esquinas

Διηγήματα

• 1959 Οι αρχηγοί – (Los jefes) συλλογή 6 διηγημάτων

–( μτφ. Τατιάνα Ραπακούλια για τις εκδ. “Καστανιώτη”, 2012)

• 1967 Τα αντράκια – (Los cachorros)

–(μτφ. Τατιάνα Ραπακούλια, “Καστανιώτης”, 2012)

Δοκίμια

• 1997 Επιστολές σ’ έναν νέο συγγραφέα – (Cartas a un joven novelista)

– (μτφ. Μαργαρίτα Μπονάτσου για τις εκδ. “Καστανιώτη”, 2006)

Απομνημονεύματα

• 1993 Το ψάρι στο νερό – (El pez en el agua)

–(μτφ. Λήδα Παλλάντιου για τις εκδ. “Καστανιώτης”, 1999)

Θεατρικά έργα

• 1952 La huida del Inca
• 1981 La señorita de Tacna
• 1983 Kathie y el hipopótamo
• 1986 Λα Τσούνγκα – (La Chunga)

–(μτφ. Μαρία Χατζηεμμανουήλ για την ομώνυμη θεατρική παράσταση του θεάτρου “Επί Κολωνώ”, 2012) ^[5]

• 1993 El loco de los balcones
• 1996 Ojos bonitos, cuadros feos
• 2007 Odiseo y Penélope
• 2008 Al pie del Támesis
• 2009 Las mil noches y una noche
• 2015 Los cuentos de la peste

The post Μάριο Βάργκας Λιόσα (γενν. 1936) Περουβιανός συγγραφέας first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ (Bohumil Hrabal, 1914 – 1997) ήταν Τσέχος συγγραφέας. Μαζί με τους Γιάροσλαβ Χάσεκ, Κάρελ Τσάπεκ και Μίλαν Κούντερα, ο Χράμπαλ θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Τσέχους συγγραφείς του 20ου αιώνα.

Ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ γεννήθηκε στο Μπρνο (Brno) της (τότε) Τσεχοσλοβακίας το 1914. Ήταν διδάκτωρ της Νομικής από το φημισμένο Πανεπιστήμιο του Καρόλου της Πράγας, αλλά δεν εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Άσκησε διάφορα επαγγέλματα προτού εκδώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λόγια ανθρώπου» (Hovory lidi, 1956). Εργάστηκε ως σιδηροδρομικός, τηλεγραφητής, εργάτης χαλυβουργίας, υπάλληλος συμβολαιογραφείου, αλλά και στο θέατρο.

Ο Χράμπαλ ζούσε στην Πράγα-Λίμπεν (Praha – Liben). To 1956, αγόρασε εξοχικό σπίτι στο Kersko, όπου περνούσε τον καιρό του εκεί μαζί με τις αγαπημένες του γάτες. Διάσημο έχει γίνει σήμερα το «Τείχος Χράμπαλ» στο Λίμπεν, όπου απεικονίζεται ο συγγραφέας ανάμεσα στις γάτες του.

Ο Χράμπαλ ήταν τακτικός θαμώνας στην μπυραρία «Στον Χρυσό Τίγρη» (U zlateho tygra) στην Οδό Husova 17 της Πράγας, που είναι γνωστό για τη συνάντηση του συγγραφέα εδώ με τον Τσέχο Πρόεδρο Βάτσλαβ Χάβελ και τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.

Ο Χράμπαλ πέθανε στην Πράγα στις 3 Φεβρουαρίου του 1997. Έπεσε από τον πέμπτο όροφο του νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν, προσπαθώντας να ταΐσει περιστέρια. Υποστηρίζεται όμως και η εκδοχή ότι αυτοκτόνησε, πηδώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τέταρτο όροφο. Είναι ενταφιασμένος στον οικογενειακό τάφο του στο Hradistko.

Τα έργα του

Ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς στην Τσεχία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανήκει στους διαμορφωτές της νέας στροφής στη λογοτεχνία του 20ου αιώνα στη χώρα του.

Επηρεασμένος από τους σουρεαλιστές συγγραφείς, η μυθιστορηματική πρόζα του Χράμπαλ συνδυάζει το συμβολισμό με το μαγικό ρεαλισμό. Χαρακτηριστικά του οι επιδέξιοι πειραματισμοί, η λυρική αφέλεια, τα φολκλορικά στοιχεία, ο ψεύτικος ηρωισμός, το έξυπνο χιούμορ, η ειρωνεία και οι ιδιοτροπίες της τύχης.

Τα πιο γνωστά από τα μυθιστορήματά του «Τρένα υπό στενή επιτήρηση», 1965 (ελληνική απόδοση «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν») και «Υπηρέτησα τον βασιλιά της Αγγλίας» (1971) μεταφέρθηκαν με παγκόσμια επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Τσέχο σκηνοθέτη Γίρι Μένζελ (Jiri Menzel) στα 1966 και 2006, αντίστοιχα.

Άλλα έργα του Χράμπαλ είναι «Μαργαριτάρι στο βυθό» (1963), «Οι φλύαροι» (1964), «Μαθήματα χορού για ενήλικες» (1964), «Μικρή αγγελία για ένα σπίτι στο οποίο δεν θέλω πια να ζω» (1966), «Μια πολυθόρυβη μοναξιά» (1976) κ. ά. Πολλά από τα έργα του, όπως το μυθιστόρημά του «Υπηρέτησα τον βασιλιά της Αγγλίας», δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στην Τσεχοσλοβακία.

Ο Χράμπαλ είχε συμπεριληφθεί στους απαγορευμένους συγγραφείς, όταν επιδοκίμασε το «Μανιφέστο των δύο χιλιάδων λέξεων» (1968), το οποίο είχε υπογραφεί από διάφορους διανοούμενους με αίτημα το σεβασμό των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων. Από τότε τα έργα του κυκλοφορούσαν μόνο στο εξωτερικό.

Στο μυθιστόρημα «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν», ο νεαρός Μίλος εργάζεται ως μαθητευόμενος στο σιδηροδρομικό σταθμό ενός χωριού στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Τσεχοσλοβακία. Του αρέσει να βλέπει τα τρένα να περνούν και να κάνει όνειρα. Ο πόλεμος και οι συνέπειές του δεν τον πολυαπασχολούν. Το πρόβλημά του είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας του για μία ωραία γυναίκα. Έχει να λύσει ένα φλέγον προσωπικό ζήτημα: να ξεπεράσει το ερωτικό σύμπλεγμα του πρωτάρη και να καταφέρει να έχει μια ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή. Στην επιδίωξή του αυτή, θα γίνει ήρωας κωμικοτραγικών καταστάσεων , μέχρι που θα εμπλακεί σε μια επιχείρηση ανατίναξης ενός γερμανικού τρένου που μεταφέρει πυρομαχικά και θα γίνει, άθελά του, ήρωας της αντίστασης. Η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Γίρι Μέντσελ βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και άλλα διεθνή βραβεία.

Το έργο του Χράμπαλ «Υπηρέτησα τον βασιλιά της Αγγλίας» αφηγείται την πορεία του νεαρού Γιάν Ντίτε, ο οποίος από άσημος υπηρέτης του αυτοκράτορα της Αιθιοπίας βίωσε έναν εξωφρενικό τρόπο ζωής, τις πρώτες ερωτικές περιπέτειες, έρχεται σε επαφή με την αφρόκρεμα της τσέχικης υψηλής κοινωνίας, ξεκινά καινούργιες δουλειές σε κομψά ξενοδοχεία στο κέντρο της Πράγας. Είναι ερωτευμένος και παντρεύεται με τη Λίζα, μια νεαρή Γερμανίδα ναζί και αρχίζει να δουλεύει για τους Γερμανούς. Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα, κολυμπά στα πλούτη, αποκτά το δικό του ξενοδοχείο, αλλά τελικά προκαλεί την τύχη του, παγιδευμένος στα πλοκάμια των κομμουνιστικών αρχών.

Ο Μίλαν Κούντερα χαρακτήρισε το «Υπηρέτησα τον Βασιλιά της Αγγλίας» ως «Μία από τις πιο αυθεντικές λογοτεχνικές καταγραφές της μαγευτικής Πράγας. Απίστευτος συνδυασμός γήινου χιούμορ και μπαρόκ φαντασίας».

Στο μυθιστόρημα «Μια πολυθόρυβη μοναξιά» (Τoo loud a Solitude, 1977), μια πολιτική σάτιρα με θέμα την κομμουνιστική λογοκρισία και την «πολιτιστική κάθαρση», ο ήρωας του έργου επιχειρεί να διασώσει απαγορευμένα βιβλία από το καθεστώς του Γκούσταβ Χούσακ.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού, ο Χράμπαλ συνέχισε να ασκεί, με βαθύ σκεπτικισμό, δριμεία κριτική και στην εκκολαπτόμενη τότε νέα τσέχικη δημοκρατία.

Πηγές

•“501 Great Writers” (Edit. Julian Patrick), Apple Press, London, 2009. •Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα», λήμμα «Χράμπαλ, Μπόχουμιλ», τόμ. 61, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. •Αγγλόφωνο λήμμα “Bohumil Hrabal” της wikipedia. •Αθηνόραμα.gr /Σινεμά – 6/12/2007 (http://www.athinorama.gr/cinema/default.aspx?=1626)

Ελληνικές εκδόσεις

• «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν», Εκδόσεις Αρσενίδης, Αθήνα, Ιανουάριος 1995.
• «Ο κόσμος το Αυτόματο», Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα, Ιανουάριος 1981.
• «Τρυφερός βάρβαρος», Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα, 1990.
• «Μηδαμινές αποστάσεις», Εκδόσεις GEMA, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2007.
• «Μια πολυθόρυβη μοναξιά», Εκδόσεις Κουκκίδα, Αίγιον, 2008.

The post Μπόχουμιλ Χράμπαλ (B1914 – 1997) Τσέχος συγγραφέας first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Δεκτή από τον πάπα Φραγκίσκο έγινε σήμερα το πρωί στο Βατικανό η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη. Η συνάντηση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα και είχε διάρκεια σαράντα πέντε λεπτά, προγραμματίστηκε έπειτα από πρόσκληση του Ποντίφικα, σε συνέχεια της δωρεάς των τριών θραυσμάτων του Παρθενώνα από τα μουσεία του Βατικανού, τα οποία επανενώθηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης την Παρασκευή 24 Μαρτίου.

Η Λίνα Μενδώνη επέδωσε στον Πάπα επιστολή του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, με την οποία τον ευχαριστεί για την σημαντική του απόφαση, να δωρηθούν στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τα τρία θραύσματα του Παρθενώνα. Η ίδια η Υπουργός, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην ξεχωριστή σημασία που έχει η γενναιόδωρη κίνηση του Πάπα, για όλο τον ελληνικό λαό, καθώς και για το διαρκές αίτημα της Ελλάδας για την οριστική επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα και στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Ο Ποντίφικας τόνισε τον ιδιαίτερο σεβασμό που τρέφει για την Ελλάδα, ως λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, ενώ στη συνάντηση επισημάνθηκε η εξαιρετική, φιλάδελφη και ειλικρινής σχέση μεταξύ του Πάπα Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, επίσης, από την πλευρά του, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον πόλεμο της Ουκρανίας και στη σημασία που έχουν οι προσπάθειες που βρίσκονται σε εξέλιξη, αποσκοπώντας στην αποκατάσταση της ειρήνης.

Η Λίνα Μενδώνη δώρισε στον Πάπα αντίγραφο μαρμάρινου αγάλματος του 1ου αιώνα π.Χ., γνωστού ως «το Προσφυγάκι», το οποίο κατασκευάστηκε από τον ΟΔΑΠ, ειδικά για τον Πάπα, γνωρίζοντας την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφει για τα παιδιά και την ευαισθησία του για το προσφυγικό ζήτημα. Το πρωτότυπο άγαλμα αποκαλύφθηκε στο Γεροντικό της Νύσας – κοντά στην Σμύρνη- και μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από τον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη και από Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι οποίοι το δώρισαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

 

The post Στο Βατικανό, δεκτή από τον πάπα Φραγκίσκο έγινε η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS