Οι αρχές της Ουκρανίας εκτιμούν ότι έχουν καταγραφεί 4.000 έως 5.000 περιπτώσεις κράτησης πολιτών στην περιοχή της Χερσώνας, αλλά ο πραγματικός αριθμός θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος. ΠΗΓΗ in.gr

«Δεν θυμάμαι καθόλου τρεις μέρες από τη ζωή μου». ΠΗΓΗ in.gr

Οι Αρχές ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν αρκετές αίθουσες βασανιστηρίων σε περιοχές της περιφέρειας της Χερσώνας, μετά την ανάκτησή τους από τις ουκρανικές δυνάμεις έπειτα από μήνες κατοχής. ΠΗΓΗ in.gr

Η Κέλλυ Αν Μπέιτς ήταν μια Αγγλίδα έφηβη που δολοφονήθηκε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας σε ηλικία 17 ετών από τον 48χρονο Τζέιμς Πάτερσον Σμιθ.

Βασανίστηκε από αυτόν για μια περίοδο τεσσάρων εβδομάδων – μεταξύ άλλων, της έβγαλε τα μάτια από τις κόγχες τους μέχρι και τρεις εβδομάδες πριν από το θάνατό της, πριν την πνίξει σε μια μπανιέρα.

Διαβάστε επίσης: Νέα Υόρκη: Άγρια δολοφονία για ένα… «ευχαριστώ»

Επικεφαλής της έρευνας για τη δολοφονία ήταν ο ντετέκτιβ αρχιφύλακας, Joseph Monaghan, της αστυνομίας του Μάντσεστερ, ο οποίος δήλωσε: «Είμαι στην αστυνομία εδώ και 15 χρόνια και δεν έχω δει ποτέ μια τόσο φρικτή υπόθεση όσο αυτή».

Ο William Lawler, ο ιατροδικαστής που εξέτασε το πτώμα της Μπέιτς, περιέγραψε τα τραύματά της ως τα χειρότερα που είχε δει σε θύμα δολοφονίας.

Ο Σμιθ, ο οποίος είχε ιστορικό βίας και βασανιστηρίων εναντίον πρώην σεξουαλικών συντρόφων του, αρνήθηκε τη δολοφονία της Μπέιτς, αλλά καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Το χρονικό της βίας

Ο Τζέημς Σμιθ ήταν άνεργος, διαζευγμένος και ζούσε στην περιοχή Gorton του Μάντσεστερ.

Περιγραφόταν από γνωστούς ως «σπιτόγατος» και «περιποιημένος», ήταν αυστηρός και μη καπνιστής.

Ο γάμος του είχε τερματιστεί μετά από δέκα χρόνια, επειδή ήταν βίαιος απέναντι στη σύζυγό του. Η επόμενη σχέση του ήταν με την 20χρονη Τίνα Γουάτσον, την οποία «χρησιμοποιούσε ως σάκο του μποξ» για δύο ολόκληρα χρόνια, υποβάλλοντάς την μάλιστα σε σκληρούς ξυλοδαρμούς, ενώ ήταν έγκυος στο παιδί του:

«Στην αρχή, ήταν που και που, ένα μικρό χτύπημα. Αλλά στο τέλος ήταν κάθε μέρα. Με χτυπούσε στο πρόσωπο ή με χτυπούσε στο κεφάλι με ένα τασάκι. Με κλωτσούσε στα πόδια ή ανάμεσα στα πόδια».

Η Γουάτσον κατάφερε να ξεφύγει από τη σχέση, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Σμιθ είχε επίσης προσπαθήσει να την πνίξει την ώρα που έκανε μπάνιο.

Όταν η σχέση αυτή έληξε, ο Σμιθ άρχισε στη συνέχεια να βλέπει τη 15χρονη Γουέντι Μότερσχεντ, την οποία επίσης κακοποιούσε. Σε μια επίθεση, κράτησε το κεφάλι της κάτω από το νερό στο νεροχύτη της κουζίνας, σε μια προσπάθεια να την πνίξει.

Μερικά χρόνια αργότερα, ο Σμιθ άρχισε να βλέπει την Κέλλυ Μπέιτς όταν αυτή ήταν 14 ετών, αφού τη γνώρισε ενώ εκείνη πρόσεχε τα παιδιά φίλων της.

Περίπου δύο χρόνια αργότερα, όταν είχε εγκαταλείψει το σχολείο, η Μπέιτς μετακόμισε με τον Σμιθ στο σπίτι του. Έκρυβε τη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους από τους γονείς της, τον Τόμι και τη Μάργκαρετ Μπέιτς.

Η μητέρα της δήλωσε για την πρώτη της συνάντηση με τον Σμιθ, αφού οι δυο τους είχαν αρχίσει να ζουν μαζί: «Μόλις είδα τον Σμιθ σηκώθηκαν οι τρίχες στο σβέρκο μου! Προσπάθησα με κάθε τρόπο να απομακρύνω την Κέλλυ Αν από αυτόν».

Αν και είχε εγκαταλείψει για λίγο τον Σμιθ λόγω των διαφωνιών που είχε μαζί του, επέστρεψε σε εκείνον μετά από μικρό διάστημα. Οι γονείς της παρατήρησαν μώλωπες πάνω της, τους οποίους εκείνη εξήγησε ως αποτελέσματα ατυχημάτων.

Αποτραβήχτηκε όλο και περισσότερο από τους δικούς της και, λίγο αργότερα, παραιτήθηκε από μία δουλειά μερικής απασχόλησης.

Κάποια στιγμή, οι γονείς της έλαβαν κάρτες που υποτίθεται ότι ήταν από εκείνη για την επέτειό τους και για γενέθλια, αλλά σε αυτές είχε γράψει μόνο ο Σμιθ.

Όταν ο αδελφός της Μπέιτς προσπάθησε να τη δει στο σπίτι, ο Σμιθ είπε ότι δεν ήταν εκεί. Όταν όμως ένας ανήσυχος γείτονας την ζήτησε, εμφανίστηκε για λίγο σε ένα παράθυρο του επάνω ορόφου.

Η άγρια δολοφονία

Μία μέρα, ο Σμιθ τηλεφώνησε και ανέφερε στις αρχές ότι σκότωσε κατά λάθος τη φίλη του, κατά τη διάρκεια ενός καυγά, σε μια μπανιέρα, ισχυριζόμενος ότι είχε εισπνεύσει νερό και πέθανε, παρά τις προσπάθειές του να την συνεφέρει.

Ισχυρίστηκε επίσης ότι συχνά… προσποιούνταν ότι ήταν αναίσθητη.

Η αστυνομία πήγε στη διεύθυνση του Σμιθ και βρήκε το γυμνό σώμα της Μπέιτς σε μια κρεβατοκάμαρα.

Το αίμα της βρέθηκε σε όλο το σπίτι και η νεκροψία αποκάλυψε πάνω από 150 διαφορετικά τραύματα στο σώμα της.

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα της ζωής της, την είχαν κρατήσει δεμένη, μερικές φορές δεμένη σε ένα καλοριφέρ ή σε έπιπλα από τα μαλλιά της, άλλες φορές από το λαιμό της χρησιμοποιώντας ένα λουρί.

Βασανιστήρια που προκαλούν τρόμο

Ο William Lawler, ο ιατροδικαστής του βρετανικού υπουργείου Εσωτερικών που εξέτασε το σώμα της, δήλωσε:

– Καψίματα στους γλουτούς και το αριστερό πόδι της.
– Εγκαύματα στο μηρό της, που προκλήθηκαν από την εφαρμογή ενός καυτού σίδερου.
– Ένα σπασμένο χέρι.
– Πολλαπλές μαχαιριές που προκλήθηκαν από μαχαίρια, πιρούνια και ψαλίδια.
– Μαχαιριές στο στόμα της.
– Τραύματα σύνθλιψης και στα δύο χέρια.
– Ακρωτηριασμός των αυτιών, της μύτης, των φρυδιών, του στόματος, των χειλιών και των γεννητικών οργάνων της.
– Πληγές που προκλήθηκαν από φτυάρι και ψαλίδι κλαδέματος.
– Και τα δύο μάτια βγαλμένα.
– Αργότερα μαχαιριές στις κενές κόγχες των ματιών.
– Μερικός αποκεφαλισμός.

Ο ιατροδικαστής διαπίστωσε ότι τα μάτια της είχαν αφαιρεθεί «όχι λιγότερο από πέντε ημέρες και όχι περισσότερο από τρεις εβδομάδες πριν από τον θάνατό της».

Είχε λιμοκτονήσει, έχοντας χάσει περίπου 20 κιλά σε βάρος, και δεν είχε λάβει νερό για αρκετές ημέρες πριν από τον θάνατό της.

Ο Peter Openshaw, εισαγγελέας στη δίκη του Σμιθ, δήλωσε: «Ήταν σαν να την παραμόρφωσε σκόπιμα, προκαλώντας της τον μεγαλύτερο δυνατό πόνο, αγωνία και εξευτελισμό… Τα τραύματα δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ξαφνικής έκρηξης βίας – πρέπει να προκλήθηκαν επί μακρό χρονικό διάστημα και ήταν τόσο εκτεταμένα και τόσο τρομερά, ώστε ο κατηγορούμενος πρέπει να βασάνιζε σκόπιμα και συστηματικά το κορίτσι».

Η αιτία θανάτου ήταν ο πνιγμός, αμέσως πριν από τον οποίο είχε χτυπηθεί στο κεφάλι με το «τηλέφωνο» του ντους.

Η δίκη – Οι ένορκοι χρειάστηκαν ψυχοθεραπεία

Ο Σμιθ αρνήθηκε τη δολοφονία και ισχυρίστηκε ότι η Μπέιτς «θα με έβαζε στην κόλαση, κοροϊδεύοντάς με».

Ισχυρίστηκε επίσης ότι η Μπέιτς τον χλεύαζε για τη νεκρή μητέρα του και ότι είχε «την κακή συνήθεια να αυτοτραυματίζεται για να φαίνεται χειρότερα για μένα».

Όταν του ζητήθηκε να εξηγήσει γιατί τύφλωσε, μαχαίρωσε και χτύπησε την Μπέιτς, είπε ότι εκείνη τον είχε προκαλέσει να το κάνει, ζητώντας του να της κάνει κακό.

Η Gillian Mezey, σύμβουλος ψυχίατρος, είπε στο δικαστήριο ότι ο Σμιθ είχε «σοβαρή παρανοϊκή διαταραχή με νοσηρή ζήλια» και ζούσε σε μια «διαστρεβλωμένη πραγματικότητα».

Οι ένορκοι στο δικαστήριο του Μάντσεστερ χρειάστηκαν μία ώρα για να κρίνουν τον 49χρονο Σμιθ ένοχο για τη δολοφονία της 17χρονης Μπέιτς.

Καταδικάζοντάς τον σε ισόβια κάθειρξη, ο δικαστής Justice Sachs συνέστησε στον Σμιθ να εκτίσει ελάχιστη ποινή 20 ετών: «Αυτή ήταν μια τρομερή υπόθεση – ένας κατάλογος διαφθοράς από ένα ανθρώπινο ον σε ένα άλλο. Είστε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο άτομο. Είσαι ένας κακοποιός γυναικών και σκοπεύω, στο μέτρο που είναι στη δύναμή μου, να μην κάνεις άλλες καταχρήσεις».

Στους ενόρκους προσφέρθηκε επαγγελματική συμβουλευτική για να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν την οδύνη που προκάλεσε η θέαση των φωτογραφιών με τα τραύματα της Μπέιτς και την «αρρωστημένη βία» της υπόθεσης. Όλα τα μέλη των ενόρκων αποδέχθηκαν την προσφορά αυτή.

ΠΗΓΗ in.gr

Ένας από τους πιο διαβόητους βασανιστές της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή (1976-1983), ο Μιγκέλ Ετσεκολάτς, πέθανε χθες Σάββατο σε ηλικία 93 ετών.

Άλλοτε υπαρχηγός της αστυνομίας στην επαρχία Μπουένος Άιρες, ο Μιγκέλ Ετσεκολάτς, που καταδικάστηκε εννιά φορές να εκτίσει ισόβια κάθειρξη, διοικούσε περίπου 20 μυστικά κέντρα βασανιστηρίων όπου δολοφονήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι που είχαν απαχθεί από τις μυστικές υπηρεσίες του στρατιωτικού καθεστώτος στο πλαίσιο του λεγόμενου «βρόμικου πολέμου».

Πέθανε εξαιτίας καρδιακής ανεπάρκειας σε κλινική όπου εισαχθεί πριν από μερικές ημέρες, σύμφωνα με οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ΜΜΕ της Αργεντινής.

«Δεν είχε ποτέ να πει ούτε μια λέξη για τους εξαφανισμένους», στηλίτευσε η βουλεύτρια και ακτιβίστρια της αργεντίνικης αριστεράς Μίριαμ Μπρέγκμαν.

«Λόγω της θέσης που κατείχα, χρειάστηκε να σκοτώσω και εάν χρειαζόταν να το ξανακάνω, θα το ξανάκανα», είχε καταθέσει σε μια από τις πολλές δίκες του.

Εννέα φορές είχε επιβληθεί ποινή ισόβιας κάθειρξης στον βασανιστή της στρατιωτικής δικτατορίας

Ο Μιγκέλ Ετσεκολάτς καταδικάστηκε τον Μάιο από δικαστήριο στη Λα Πλάτα (60 χλμ. νότια του Μπουένος Άιρες) για την απαγωγή, τον βασανισμό επτά ανθρώπων και τις δολοφονίες τεσσάρων εξ αυτών το 1976 σε μυστικό κέντρο κράτησης στη Λα Πλάτα.

Ήταν η ένατη φορά που επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης στον άλλοτε ανώτατο αξιωματικό της αστυνομίας, ο οποίος κρατείτο στην Εσέισα, νότια του Μπουένος Άιρες, και παρακολούθησε τη δίκη από απόσταση, καθώς νοσηλευόταν εμπύρετος.

Ο πρώην βασανιστής είχε επίσης καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη στα τέλη του 2020, έπειτα από δίκη που κράτησε δύο χρόνια, μαζί με 10 συγκατηγορουμένους του, για 84 υποθέσεις απαγωγών, βασανισμών και φόνων.

Ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες-κλειδιά σε πολλές από τις δίκες, ο Χόρχε Χούλιο Λόπες, πρώην κρατούμενος που βασανίστηκε επί δικτατορίας, «εξαφανίστηκε» καθώς πήγαινε σε ακροαματική διαδικασία το 2006. Η εξαφάνιση του 77χρονου, που προκάλεσε κύμα αγανάκτησης, δεν εξιχνιάστηκε ποτέ.

30.000 άνθρωποι «εξαφανίστηκαν»

Σύμφωνα με οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περίπου 30.000 άνθρωποι «εξαφανίστηκαν» επί στρατιωτικής δικτατορίας.

Αφότου ξανάρχισαν οι δίκες ανθρώπων της χούντας, τα χρόνια του 2000, έπειτα από μια δεκαετία και πλέον μέτρων και νόμων αμνηστίας, πολύ αμφιλεγόμενων, περίπου 1.060 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

ΠΗΓΗ in.gr

Η Δικαιοσύνη στη Βρετανία «μίλησε». Το δικαστήριο που εκδίκασε την τραγική υπόθεση του 6χρονου Άρθουρ Λαμπίνιο – Χιουζ επέβαλε ισόβια ποινή κάθειρξης, με ελάχιστο χρόνο έκτισης ποινής τα 29 έτη, στην Έμα Τάστιν.

Η 32χρονη μητριά του αγοριού κρίθηκε ένοχη για τον φόνο του 6χρονου, γιου του συντρόφου της, τον Ιούνιο της περασμένης χρονιάς στην πόλη Σόλιχαλ της Βρετανίας. Ο 29χρονος Τόμας Χιουζ, σύντροφος της γυναίκας που σκότωσε τον γιο του μετά από φρικτά βασανιστήρια και χωρίς ο ίδιος να κάνει τίποτα για να τη σταματήσει, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 21 ετών.

Ο πατέρας ενθάρρυνε την αδίστακτη μητριά

Να σημειώσουμε ότι ο πατέρας του αγοριού παρόλο που δεν ήταν παρών στο σπίτι στη μοιραία επίθεση που στοίχισε τη ζωή στο αγόρι στις 16 Ιουνίου του 2020, στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο απέδειξαν ότι ο 29χρονος άνδρας ενθάρρυνε τη βάναυση μεταχείριση του αγοριού από τη μητριά του.

Την ίδια ώρα, και υπέβαλε και ο ίδιος τον μικρό Άρθουρ σε ψυχολογικά βασανιστήρια, που έκαναν τη ζωή του κόλαση πριν να φύγει από τη ζωή.

Με βάση το ρεπορτάζ της Daily Mail, η δράστιδα δεν προσήλθε σήμερα στο δικαστήριο για την ανακοίνωση της ποινής της. Όπως επισήμανε ο δικαστής, το ελάχιστο όριο έκτισης της ποινής που ορίστηκε στα 29 έτη δεν εγγυάται ότι θα βγει από τη φυλακή μετά τη συμπλήρωσή του, αλλά ότι θα έχει δικαίωμα να παρουσιαστεί μπροστά στην αρμόδια επιτροπή και να ζητήσει αποφυλάκιση υπό όρους. Εάν τα μέλη της δώσουν αρνητική απάντηση, τότε θα παραμείνει στη φυλακή.

Καταπέλτης ο δικαστής

Ο δικαστής αναφέρθηκε στην Τάστιν, που έχει 4 δικά της παιδιά, ως «χειριστική γυναίκα ή οποία θα έλεγε οποιοδήποτε ψέμα και θα έριχνε σε οποιονδήποτε το φταίξιμο για να σώσει τον εαυτό της».

«Το μόνο έλεος που έχεις δείξει στη ζωή σου είναι για τον εαυτό σου, και ούτε μια φορά δεν ζήτησες συγγνώμη για τον χαμό του Άρθουρ που ήταν στην φροντίδα σου… Ήθελες τον Τόμας Χιουζ για να εξασφαλίσει τα προς το ζην για εσένα και τα δικά σου παιδιά, αλλά δεν ήθελες πλέον το «βάρος» του Άρθουρ».

Το βίντεο που σόκαρε τη Βρετανία

Η βάναυση κακοποίηση του αγοριού από τον πατέρα του και τη σύντροφό του υπήρξε αναμφίβολα «μία από τις χειρότερες και πιο σοκαριστικές υποθέσεις» που έχει αντιμετωπίσει την καριέρα του, όπως τόνισε ο δικαστής. «Η σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση του Άρθουρ ήταν αποτέλεσμα της συνειδητής σας απόφασης να αντιμετωπίσετε τις κραυγές του για βοήθεια ως άτακτη συμπεριφορά».

Ο δικαστής για τον πατέρα του Άρθουρ

Ο δικαστής είπε ότι η «ενθάρρυνση» που παρείχε στη σύντροφό του ο πατέρας Χιουζ για να κακοποιεί τον γιο του ήταν «ανατριχιαστική». «Ήσουν ο πατέρας του Άρθουρ, ένα πρόσωπο που εμπιστευόταν και που η κύρια ευθύνη του ήταν να τον προστατεύσει. Ήταν ιδιαίτερα ευάλωτος και είπες ψέματα στο σχολείο του τις τελευταίες μέρες της ζωής του για να προστατέψεις τον εαυτό σου και την κ. Τάστιν».

Τα φρικτά βασανιστήρια

Να θυμίσουμε ότι η Τάστιν, μαζί με τον Τόμας Χιουζ, άφηναν νηστικό το εξάχρονο αγοράκι και του έδιναν φαγητό με υπερβολικά πολύ αλάτι όταν τους ζητούσε να το ταΐσουν. Όπως αποδείχθηκε στο δικαστήριο, οι τελευταίοι μήνες της ζωής του παιδιού, προτού τελικά πεθάνει από τραυματισμό στο κεφάλι μετά από «επαναλαμβανόμενα χτυπήματα σε σκληρή επιφάνεια» ήταν γεμάτη με ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια. Ο μικρούλης εξαναγκαζόταν κάποιες φορές ως τιμωρία να στέκεται μόνος του και όρθιος για πολλές ώρες τη μέρα. Συνολικά 130 τραυματισμοί, παλιοί και καινούργιοι, βρέθηκαν πάνω στο ταλαιπωρημένο κορμάκι του παιδιού όταν τελικά κατέληξε στο νοσοκομείο.

Τι δήλωσε η βιολογική μητέρα του Άρθουρ

Σήμερα η βιολογική μητέρα του Άρθουρ, η οποία βρίσκεται στη φυλακή επειδή σκότωσε τον σύντροφό της πάνω σε καυγά, μίλησε για τον εφιάλτη που ζει μετά τον θάνατο του παιδιού της. Τη δήλωσή της διάβασε στο δικαστήριο η γιαγιά του αγοριού, Μάντλιν Χάλκροου, η οποία χρειάστηκε να διακόψει πολλές φορές την ανάγνωση μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της.

«Ήταν μονάχα ένα παιδί, δεν είχε κανέναν να μιλήσει, κανέναν από τον οποίο θα μπορούσε να ζητήσει βοήθεια όταν ήταν τρομαγμένος και χρειαζόταν προστασία… Τα φωτεινά γαλάζια μάτια του γιου μου είχαν χάσει τη λάμψη τους και δεν χαμογελούσε πια. Του έκλεψαν τη σπίθα που είχε ο χαρακτήρας του και την αθωότητά του και μετά έβαλαν τέλος στη ζωή του… Ένα παιδί, το παιδί μου, το μικρό ανυπεράσπιστο και τρυφερό αγαπημένο μου παιδί δολοφονήθηκε. Η σύντομη ζωή του κλάπηκε από αυτόν. Δεν θα ξαναγιορτάσει ποτέ Χριστούγεννα ούτε τα γενέθλιά του», ανέφερε στη δήλωσή της η γυναίκα.

Οι δηλώσεις της γιαγιάς του Άρθουρ

Η γιαγιά του άτυχου 6χρονου, Λαμπίνιο Χάλκροου περιέγραψε τον Άρθουρ ως ενθουσιασμένο, επειδή ήξερε ότι θα την έβλεπε σύντομα. Μη γνωρίζοντας όσα εφιαλτικά ζούσε το αγόρι και φυσικά την τραγική μοίρα που το περίμενε, δεν μπόρεσε να το αποχαιρετίσει. «Δεν πρόλαβα να του υπενθυμίσω πόσο όμορφος ήταν ούτε πόσο πολύ τον αγαπούσα», αναφέρει στη δήλωσή της.

Παρέστη εκπρόσωπος του Μπόρις Τζόνσον

Να υπογραμμιστεί ότι εκπρόσωπος του Μπόρις Τζόνσον δήλωσε σήμερα ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός βρήκε εξαιρετικά ανησυχητικές τις λεπτομέρειες της συγκεκριμένης υπόθεσης, και ότι «οι σκέψεις του είναι στα πρόσωπα που αγαπούσαν τον Άρθουρ» και ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να υποφέρει όσα υπέφερε εκείνος.

«Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις ώστε να αποκαλυφθεί πώς συνέβη κάτι τέτοιο», συμπλήρωσε ο εκπρόσωπος του Τζόνσον, αναφερόμενος πιθανότατα στις παραλείψεις και τα λάθη των υπηρεσιών πρόνοιας που δεν κατάφεραν να σώσουν το αγόρι, παρότι υπήρξαν καταγγελίες για την κακοποίησή του που έπεσαν στο κενό.

Δείτε κι άλλο σχετικό βίντεο με την υπόθεση

ΠΗΓΗ in.gr

Ήταν στην κορύφωση της «αυτοκρατορικής» στιγμής των ΗΠΑ. Δεν είχαν αντίπαλο στο διεθνές τοπίο. Είχαν ήδη κάνει ένα σχετικά πετυχημένο πόλεμο στο Αφγανιστάν, με τη στήριξη όλης της διεθνούς κοινότητας. Διατράνωναν σε όλους τους τόνους τη στρατιωτική τους υπεροπλία. Και θεωρούσαν ότι μπορούσα να εξάγουν με τη δύναμη των όπλων «δημοκρατία και οικονομία της αγοράς».

Μικρή σημασία είχε ότι τους έλειπε ένας πραγματικός λόγος ή έστω ένα τεκμηριωμένο πρόσχημα για να πραγματοποιήσουν μια τόσο μεγάλη πολεμική επιχείρηση. Αρκούσε ότι μπορούσαν να επικαλεστούν την ύπαρξη «όπλων μαζικής καταστροφής», ακόμη και όταν γνώριζαν πολύ καλά ότι αυτά δεν υπήρχαν και ότι το ίδιο το Ιράκ είχε σταματήσει και διαλύσει το σχετικό πρόγραμμα στην προσπάθειά του να επιβιώσει μετά την ήττα του 1991 και τις μεγάλες οικονομικές κυρώσεις που του επιβλήθηκαν.

Ούτε θεωρήθηκε εμπόδιο ότι μεγάλες δυνάμεις ή ακόμη και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που είχαν υποστηρίξει προηγούμενες πολεμικές επεμβάσεις, όπως η Γαλλία ή Γερμανία αυτή τη φορά αρνούνταν να συμμετάσχουν στην πολεμική εκστρατεία. Αρκούσε ότι μπορούσε να υπάρξει μια «συμμαχία των προθύμων».

Άλλωστε, παρότι παρουσιάστηκε ως τμήμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», στην επαύριον της 11^ης Σεπτεμβρίου, η επίθεση κατά του Ιράκ είχε πολύ περισσότερο να κάνει με την επικύρωση της αμερικανικής ισχύος και πρωτοκαθεδρίας, μέσα από το τσάκισμα περιφερειακών δυνάμεων που θεωρούνταν δυνάμει εχθρικές. Εξ ου και το γεγονός ότι πολύ νωρίς οι νεοσυντηρητικοί σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, οι διαβόητοι neocons, έβαλαν στο στόχαστρό τους το Ιράκ, παρότι ήταν εμφανές και γνωστό ότι δεν είχε καμία σχέση με τις επιθέσεις της Αλ-Κάιντα, ενός ρεύματος διαχρονικά εχθρικού απέναντι στην παράδοση του Αραβικού Εθνικισμού, από όπου προερχόταν το κόμμα Μπάαθ και το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν.

Όταν οι κατακτητές δεν γίνονται δεκτοί ως απελευθερωτές

Ο πόλεμος στο Ιράκ, πιο σωστά η ακολουθία πολέμων (συμπεριλαμβανομένων και εμφυλίων συγκρούσεων) με αφετηρία την επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ τον Μάρτιο 2003, στηρίχτηκε στην εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπορούσαν γρήγορα να καταλάβουν τα νευραλγικά σημεία και την πρωτεύουσα Βαγδάτη, να εξασφαλίσουν την παράδοση των μεγάλων μονάδων των ιρακινών ένοπλων δυνάμεων και σχετικά σύντομα να οικοδομήσουν δημοκρατικούς θεσμούς που θα επέτρεπαν στην ιρακινή κοινωνία να πάρει η ίδια τις επιλογές της, την ώρα που οι δυτικές χώρες και άλλες χώρες θα συνεισέφεραν επενδύσεις και οικονομική βοήθεια.

Βεβαίως, τελικά τίποτα δεν πήγε σύμφωνα με αυτόν τον σχεδιασμό. Η αντίσταση που συνάντησαν οι αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους ήταν πολύ μεγαλύτερη και αντί για απελευθερωτές θα συμπεριφερθούν ως κατακτητές απέναντι σε ένα πολύμορφο κίνημα αντίστασης, με την κατάσταση θα θυμίζει πολύ περισσότερο τη βαναυσότητα της τελευταίας φάσης της αποικιοκρατίας.

Η χώρα κάθε άλλο παρά σε μια πολιτική εξομάλυνση θα οδηγηθεί αφού η εισβολή και η διάλυση των δομών των προηγούμενου καθεστώτος, θα φέρει στο προσκήνιο τις μεγάλες εθνοτικές διαιρέσεις της χώρες, ξεκινώντας από την αντιπαράθεση ανάμεσα στη σουνιτική μειοψηφία και την σιιτική πλειοψηφία, οδηγώντας σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, που εκτός των άλλων θα είναι ένα από τα πεδία από τα οποία θα αναδυθεί στη δεκαετία του 2010 το φαινόμενο του «Ισλαμικού Κράτους», την ώρα που ένας παραδοσιακός αντίπαλος των ΗΠΑ, το Ιράν θα αποκτήσει σημαντική πολιτική επιρροή στο εσωτερικό του Ιράκ.

Οι δύο πόλεμοι

Ο  βασικός πόλεμος στο Ιράκ διήρκησε από το 2003 έως το 2011 και αφορούσε την εισβολή και τη διαχείριση των αποτελεσμάτων της, δηλαδή την αντιμετώπιση των διαφόρων μορφών αντίστασης που αναπτύχθηκαν αλλά του εμφυλίου πολέμου που πυροδοτήθηκε. Ο κύριος όγκος των αμερικανικών δυνάμεων αποχώρησε το 2011 επί προεδρίας  Μπαράκ Ομπάμα.

Ο συχνά αναφερόμενος ως δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ είχε να κάνει με την προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο είχε προσπαθήσει εντός του Ιράκ να αποκτήσει εδαφική βάση στα Δυτικά χώρα, με την ιρακινή κυβέρνηση να χάνει τον έλεγχο σημαντικών πόλεων και περιοχών και το Ισλαμικό Κράτος να ελέγχει τη Μοσούλη, τη Φαλούτζα και την Τικρίτ. Ως αποτέλεσμα οι ΗΠΑ θα εμπλακούν ξανά στρατιωτικά στο Ιράκ μέχρι την ήττα του Ισλαμικού Κράτους το 2017, στην οποία πέραν των ΗΠΑ συνέβαλαν καθοριστικά και οι υποστηριζόμενες από το Ιράν Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης που σε μεγάλο βαθμό ήταν υπό την καθοδήγηση των Φρουρών της Επανάστασης, παρότι από ένα σημείο και μετά αναγνωρίστηκαν ως κανονικό τμήμα των ιρακινών ενόπλων δυνάμεων.

Ο όγκος της αμερικανικής κινητοποίησης

Για να καταλάβουμε το μέγεθος της αμερικανικής κινητοποίησης γύρω από τον πόλεμο στο Ιράκ αρκεί να αναλογιστούμε ότι ανάμεσα στο 2001 και το 2015 2,7 εκατομμύρια στελέχη των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, όλων των κλάδων υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, πολλοί αυτούς για παραπάνω από μία φορά. Παρότι τα θύματα ανάμεσα στους ένστολους αμερικανούς ήταν συγκριτικά λιγότερα σε σχέση με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, εντούτοις η Αμερική ξαναζούσε την οδυνηρή εμπειρία να συμμετέχει σε έναν άδικο πόλεμο.

Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές

Ο πόλεμος στο Ιράκ είχε ένα τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Ένας υπολογισμός που έκανε το Ινστιτούτο Watson του Πανεπιστημίου Brown μιλά για την περίοδο ανάμεσα στον Μάρτιο του 2003 και τον Οκτώβριο του 2019 για 184.382 – 207.156 νεκρούς αμάχους, 48.337-52.337 νεκρούς ιρακινούς στρατιωτικούς και αστυνομικούς, 34.806-39.881 ενόπλους ιρακινούς, 4572 νεκρούς αμερικανούς στρατιωτικούς, 3.588 αμερικανούς των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας, 277 δημοσιογράφους και 323 στρατιωτικούς των συμμαχικών δυνάμεων των ΗΠΑ.

Ωστόσο, υπάρχουν και εκτιμήσεις που ανεβάζουν τον αριθμό των αμάχων που έχασαν τη ζωή τους σε υψηλότερα επίπεδα. Μια στατιστική έρευνα για την υπερβάλλουσα θνητότητα στο Ιράκ ανάμεσα στο 2003-2011 εκτίμησε ότι ο πόλεμος ήταν υπεύθυνος για 405.00 επιπλέον θανάτους, το 60% ως αποτέλεσμα της ίδιας της πολεμικής βίας, το 40% ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των υποδομών που ακολούθησαν την πολεμική εμπλοκή.

Σε αυτό το κόστος ζωών ας προσθέσουμε και το γεγονός ότι σύμφωνα με εκτιμήσεις περίπου 9,2 εκατομμύρια ήταν ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν εξαιτίας του πολέμου, είτε με τη μορφή αναγκαστικών μετακινήσεων εντός Ιράκ είτε με τη μορφή άνω των 2 εκατομμυρίων προσφύγων και αιτούντων άσυλο.

Τα βασανιστήρια στη φυλακή του Αμπού Γκράιμπ

Πλευρά του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και η αντίληψη ότι μπορούσαν να παραβιαστούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Και εάν το ένα σημείο αναφοράς για αυτή την «κατάσταση εξαίρεσης» όπου δεν ισχύουν οι κανόνες προστασίας κατά των βασανιστηρίων ήταν το Γκουντάναμο, το άλλο σημείο αναφοράς ήταν η φυλακή του Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ.

Εκεί αμερικανοί στρατιωτικοί, υλοποιώντας ουσιαστικά κατευθύνσεις που είχαν συζητηθεί σε επίπεδο αμερικανικής κυβέρνησης και αφορούσαν τις τεχνικές «ενισχυμένης ανάκρισης» που στην πράξη ισοδυναμούσαν με ένα φάσμα βασανιστηρίων, συμπεριλαμβανομένων μορφών σεξουαλικής βίας.

Η διαρροή φωτογραφιών από τα βασανιστήρια στα ΜΜΕ θα οδηγήσει σε στρατοδικεία για όσους εμπλέκονταν και θα υποχρεώσει την αμερικανική κυβέρνηση να απολογηθεί για τις πρακτικές της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησαν και οι βάναυσες πρακτικές.

Το οικονομικό κόστος

Το οικονομικό κόστος του πολέμου στο Ιράκ για τις ΗΠΑ ήταν τεράστιο. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό το συνολικό κόστος έφτασε τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ένα κόστος 8.000 δολαρίων για κάθε αμερικανό φορολογούμενο.

Ούτως ή άλλως, οι δύο προηγούμενες δεκαετίες απέδειξαν το ιδιαίτερα υψηλό κόστος των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών των ΗΠΑ. Σύμφωνα με υπολογισμούς το συνολικό κόστος για τον αμερικανικό προϋπολογισμό του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και των υπόλοιπων πολεμικών εμπλοκών των ΗΠΑ μετά την 11^η Σεπτεμβρίου 2001 έφτασε το εντυπωσιακό ποσό των 6,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Και το κόστος αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμένων από το Αφγανιστάν και το Ιράκ, καθώς πέραν των νεκρών υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός τραυματιών με προβλήματα υγείας ή αναπηρίες που σημαίνουν και ανάγκη συνεχιζόμενης υποστήριξης ιατροφαρμακευτικής και ψυχολογικής.

Γράψτε το σχόλιό σας

Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο

ΠΗΓΗ in.gr