ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΡΟΥΝ: Ό,τι χρειάζεται ο στίβος
Η σημερινή μέρα ήταν λίγο πιο ωραία από τις προηγούμενες γιατί αγωνιζόταν ο Ταμπέρι. Απλά γι’ αυτό. Γιατί είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο στίβος. Εξηγούμαι…
Τόρουν, Πολωνία
Πηνελόπη Γκιώνη – [email protected]
Στεφανία Ντόκου – sportsimages.gr
Ανυπομονούσα να γίνει ο τελικός του ύψους ανδρών, έχω μία μεγάλη αγάπη στον Ταμπέρι δεν ξέρω γιατί. Εδώ και αρκετά χρόνια τον παρακολουθώ, από τότε που είχε μπλε μαλλιά. Αν και τότε λίγο τον κορόϊδευα αλλά το πιάσατε το point αυτού που θέλω να πω.
Ο Ταμπέρι έχει αυτό το κάτι. Μπαίνει στο στάδιο και όλοι τον κοιτάζουν, μιλάει σε όλους, χαιρετάει τους πάντες, χαμογελάει και γενικά έχει την πιο θετική ενέργεια και αυτό βγαίνει πολύ προς τα έξω. Σήμερα έγινε το τέλειο σόου. Σε ένα σχεδόν άδειο στάδιο, με μοναδική κερκίδα τους συναθλητές του, εκείνος έκανε «χαμό στο ίσωμα» που λέμε και στον Πύργο. Τους κοιτούσε κι εκείνοι τρελαίνονταν. Του μιλούσαν από τις κερκίδες κι αυτός απαντούσε μέσα από την αρένα. Τραγουδούσαν εκείνοι; Χόρευε αυτός. Ήταν φοβερό και αν το στάδιο ήταν γεμάτο θα ήταν ακόμη πιο φοβερό. Περνούσε τα ύψη και χαιρόμασταν όλοι μαζί του. Με είδε ένας φίλος Βέλγος λέει στην τηλεόραση, που πανηγύριζα λέει. Φαντάσου.
Την ώρα του δικού του αγώνα, μιλούσε με τον Ιταλό τριπλουνίστα που εκείνη την ώρα αγωνιζόταν στον τελικό του τριπλούν. Του έδινε δύναμη. Το ίδιο και με μία Ιταλίδα σπρίντερ που μπήκε για να αγωνιστεί. Τους ένωνε όλους, ακόμη και τους δικούς του αντιπάλους. Ο Νεντασεκάου πέρασε το 2.37μ, έχοντας μόνο μία προσπάθεια και ήταν φοβερό είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Και ο Ταμπέρι ήταν ο πρώτος που έτρεξε πάνω του για τα συγχαρητήρια. Κι αυτό ήταν φοβερό γιατί με αυτό το άλμα τον κέρδισε. Δε θα σχολιάσω το πόσο αξιοπρεπής ήταν όταν έχασε αλλά το πόσο καταβεβλημένος ήταν από αυτή την ήττα. Ο Τζίμπο είναι πραγματικός σταρ και άξιος αθλητής. Περιμένω στους Ολυμπιακούς να διαπρέψει γιατί η στιγμή που έκλαιγε στις κερκίδες του Ρίο, τραυματισμένος, είναι ακόμη στο μυαλό μας.
Τέλος πάντων η Στεφανία έκανε την πρόταση να τον εντάξουμε στο δωδεκάθεο, να γίνουν 13 κι εγώ συμφωνώ. Αν κάποιος άλλος έχει παρόμοια άποψη, να μας στείλει ένα μήνυμα να το φτιάξουμε κάπως.
Next. Σταρ διαφορετικού τύπου αφού αυτός είναι πιο κλειστός αλλά εξίσου φοβερός. Μόντο Ντουπλάντις. Και μόνο που τον είδαμε να προσπαθεί το 6.19μ μας ήταν αρκετό. Αυτός ο αθλητής χαίρεται πραγματικά τους αγώνες του, τον βλέπεις, φαίνεται. Κάνει άλμα, ρίχνει τον πήχη και δεν απογοητεύεται συνεχίζει με χαμόγελο. Ταλεντάρα, πως να το πω; Γεννημένος για να κάνει αυτό ακριβώς. Το δικό του σόου είναι διαφορετικό αφού εκείνος δε ζητά τη βοήθεια του κοινού αλλά δέχεται τον πανηγυρισμό των θεατών με έναν τόσο ευγενικό και γλυκό τρόπο που θέλεις να του δείξεις τον ενθουσιασμό σου ακόμη περισσότερο. Στη μεικτή μίλησε με όλους, με τόση χαρά. Πες μου λογικό Πηνελόπη αφού έκανε 6.05μ, δεν το κάνεις και κάθε μέρα. Βασικά, αυτός μπορεί και να το κάνει…
Στα υπόλοιπα νέα, ενώ δεν χαιρόμασταν που τελείωνε η διοργάνωση χαιρετηθήκαμε όλοι μεταξύ μας με μεγάλα χαμόγελα και την ελπίδα να συναντηθούμε σύντομα. Αυτό είναι το ωραίο στις αποστολές, γνωρίζεις ωραίους ανθρώπους που έχετε την ίδια αγάπη για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Και κάθε φορά που τους βλέπεις, κι ας έχουν περάσει χρόνια, θα χαίρεσαι το ίδιο.
Τώρα ξεκινάει μεγάλο ταξίδι. Ένα 12ωρο το θέλουμε για να φτάσουμε στην Ελλάδα αλλά δεν κάνει να γκρινιάξω γι’ αυτό γιατί δεν υπήρχε και άλλη επιλογή, οκ. Τουλάχιστον θα μπορέσω να φάω ξανά πρωινό, τι έφτασα να αποζητάω…
Ελπίζω στην επόμενη αποστολή να έχω περισσότερα να μεταφέρω, να είναι όλα πιο ελεύθερα και η επικοινωνία να είναι άμεση όπως πριν. Μακάρι.
ΥΓ: Συν ένας πόντος στον Ντουπλάντις γιατί έχουμε το ίδιο γούστο στη μουσική. Με Τράβις Σκοτ έκανε τα άλματά του…
ΠΗΓΗ Sportsfeed.gr
