Ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ (Bohumil Hrabal, 1914 – 1997) ήταν Τσέχος συγγραφέας. Μαζί με τους Γιάροσλαβ Χάσεκ, Κάρελ Τσάπεκ και Μίλαν Κούντερα, ο Χράμπαλ θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Τσέχους συγγραφείς του 20ου αιώνα.

Ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ γεννήθηκε στο Μπρνο (Brno) της (τότε) Τσεχοσλοβακίας το 1914. Ήταν διδάκτωρ της Νομικής από το φημισμένο Πανεπιστήμιο του Καρόλου της Πράγας, αλλά δεν εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Άσκησε διάφορα επαγγέλματα προτού εκδώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Λόγια ανθρώπου» (Hovory lidi, 1956). Εργάστηκε ως σιδηροδρομικός, τηλεγραφητής, εργάτης χαλυβουργίας, υπάλληλος συμβολαιογραφείου, αλλά και στο θέατρο.

Ο Χράμπαλ ζούσε στην Πράγα-Λίμπεν (Praha – Liben). To 1956, αγόρασε εξοχικό σπίτι στο Kersko, όπου περνούσε τον καιρό του εκεί μαζί με τις αγαπημένες του γάτες. Διάσημο έχει γίνει σήμερα το «Τείχος Χράμπαλ» στο Λίμπεν, όπου απεικονίζεται ο συγγραφέας ανάμεσα στις γάτες του.

Ο Χράμπαλ ήταν τακτικός θαμώνας στην μπυραρία «Στον Χρυσό Τίγρη» (U zlateho tygra) στην Οδό Husova 17 της Πράγας, που είναι γνωστό για τη συνάντηση του συγγραφέα εδώ με τον Τσέχο Πρόεδρο Βάτσλαβ Χάβελ και τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.

Ο Χράμπαλ πέθανε στην Πράγα στις 3 Φεβρουαρίου του 1997. Έπεσε από τον πέμπτο όροφο του νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν, προσπαθώντας να ταΐσει περιστέρια. Υποστηρίζεται όμως και η εκδοχή ότι αυτοκτόνησε, πηδώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τέταρτο όροφο. Είναι ενταφιασμένος στον οικογενειακό τάφο του στο Hradistko.

Τα έργα του

Ο Μπόχουμιλ Χράμπαλ είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς στην Τσεχία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανήκει στους διαμορφωτές της νέας στροφής στη λογοτεχνία του 20ου αιώνα στη χώρα του.

Επηρεασμένος από τους σουρεαλιστές συγγραφείς, η μυθιστορηματική πρόζα του Χράμπαλ συνδυάζει το συμβολισμό με το μαγικό ρεαλισμό. Χαρακτηριστικά του οι επιδέξιοι πειραματισμοί, η λυρική αφέλεια, τα φολκλορικά στοιχεία, ο ψεύτικος ηρωισμός, το έξυπνο χιούμορ, η ειρωνεία και οι ιδιοτροπίες της τύχης.

Τα πιο γνωστά από τα μυθιστορήματά του «Τρένα υπό στενή επιτήρηση», 1965 (ελληνική απόδοση «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν») και «Υπηρέτησα τον βασιλιά της Αγγλίας» (1971) μεταφέρθηκαν με παγκόσμια επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Τσέχο σκηνοθέτη Γίρι Μένζελ (Jiri Menzel) στα 1966 και 2006, αντίστοιχα.

Άλλα έργα του Χράμπαλ είναι «Μαργαριτάρι στο βυθό» (1963), «Οι φλύαροι» (1964), «Μαθήματα χορού για ενήλικες» (1964), «Μικρή αγγελία για ένα σπίτι στο οποίο δεν θέλω πια να ζω» (1966), «Μια πολυθόρυβη μοναξιά» (1976) κ. ά. Πολλά από τα έργα του, όπως το μυθιστόρημά του «Υπηρέτησα τον βασιλιά της Αγγλίας», δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στην Τσεχοσλοβακία.

Ο Χράμπαλ είχε συμπεριληφθεί στους απαγορευμένους συγγραφείς, όταν επιδοκίμασε το «Μανιφέστο των δύο χιλιάδων λέξεων» (1968), το οποίο είχε υπογραφεί από διάφορους διανοούμενους με αίτημα το σεβασμό των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων. Από τότε τα έργα του κυκλοφορούσαν μόνο στο εξωτερικό.

Στο μυθιστόρημα «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν», ο νεαρός Μίλος εργάζεται ως μαθητευόμενος στο σιδηροδρομικό σταθμό ενός χωριού στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Τσεχοσλοβακία. Του αρέσει να βλέπει τα τρένα να περνούν και να κάνει όνειρα. Ο πόλεμος και οι συνέπειές του δεν τον πολυαπασχολούν. Το πρόβλημά του είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας του για μία ωραία γυναίκα. Έχει να λύσει ένα φλέγον προσωπικό ζήτημα: να ξεπεράσει το ερωτικό σύμπλεγμα του πρωτάρη και να καταφέρει να έχει μια ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή. Στην επιδίωξή του αυτή, θα γίνει ήρωας κωμικοτραγικών καταστάσεων , μέχρι που θα εμπλακεί σε μια επιχείρηση ανατίναξης ενός γερμανικού τρένου που μεταφέρει πυρομαχικά και θα γίνει, άθελά του, ήρωας της αντίστασης. Η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Γίρι Μέντσελ βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και άλλα διεθνή βραβεία.

Το έργο του Χράμπαλ «Υπηρέτησα τον βασιλιά της Αγγλίας» αφηγείται την πορεία του νεαρού Γιάν Ντίτε, ο οποίος από άσημος υπηρέτης του αυτοκράτορα της Αιθιοπίας βίωσε έναν εξωφρενικό τρόπο ζωής, τις πρώτες ερωτικές περιπέτειες, έρχεται σε επαφή με την αφρόκρεμα της τσέχικης υψηλής κοινωνίας, ξεκινά καινούργιες δουλειές σε κομψά ξενοδοχεία στο κέντρο της Πράγας. Είναι ερωτευμένος και παντρεύεται με τη Λίζα, μια νεαρή Γερμανίδα ναζί και αρχίζει να δουλεύει για τους Γερμανούς. Το όνειρό του γίνεται πραγματικότητα, κολυμπά στα πλούτη, αποκτά το δικό του ξενοδοχείο, αλλά τελικά προκαλεί την τύχη του, παγιδευμένος στα πλοκάμια των κομμουνιστικών αρχών.

Ο Μίλαν Κούντερα χαρακτήρισε το «Υπηρέτησα τον Βασιλιά της Αγγλίας» ως «Μία από τις πιο αυθεντικές λογοτεχνικές καταγραφές της μαγευτικής Πράγας. Απίστευτος συνδυασμός γήινου χιούμορ και μπαρόκ φαντασίας».

Στο μυθιστόρημα «Μια πολυθόρυβη μοναξιά» (Τoo loud a Solitude, 1977), μια πολιτική σάτιρα με θέμα την κομμουνιστική λογοκρισία και την «πολιτιστική κάθαρση», ο ήρωας του έργου επιχειρεί να διασώσει απαγορευμένα βιβλία από το καθεστώς του Γκούσταβ Χούσακ.

Μετά την πτώση του κομμουνισμού, ο Χράμπαλ συνέχισε να ασκεί, με βαθύ σκεπτικισμό, δριμεία κριτική και στην εκκολαπτόμενη τότε νέα τσέχικη δημοκρατία.

Πηγές

•“501 Great Writers” (Edit. Julian Patrick), Apple Press, London, 2009. •Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα», λήμμα «Χράμπαλ, Μπόχουμιλ», τόμ. 61, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. •Αγγλόφωνο λήμμα “Bohumil Hrabal” της wikipedia. •Αθηνόραμα.gr /Σινεμά – 6/12/2007 (http://www.athinorama.gr/cinema/default.aspx?=1626)

Ελληνικές εκδόσεις

• «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν», Εκδόσεις Αρσενίδης, Αθήνα, Ιανουάριος 1995.
• «Ο κόσμος το Αυτόματο», Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα, Ιανουάριος 1981.
• «Τρυφερός βάρβαρος», Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα, 1990.
• «Μηδαμινές αποστάσεις», Εκδόσεις GEMA, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2007.
• «Μια πολυθόρυβη μοναξιά», Εκδόσεις Κουκκίδα, Αίγιον, 2008.

The post Μπόχουμιλ Χράμπαλ (B1914 – 1997) Τσέχος συγγραφέας first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Δεκτή από τον πάπα Φραγκίσκο έγινε σήμερα το πρωί στο Βατικανό η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη. Η συνάντηση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα και είχε διάρκεια σαράντα πέντε λεπτά, προγραμματίστηκε έπειτα από πρόσκληση του Ποντίφικα, σε συνέχεια της δωρεάς των τριών θραυσμάτων του Παρθενώνα από τα μουσεία του Βατικανού, τα οποία επανενώθηκαν στο Μουσείο της Ακρόπολης την Παρασκευή 24 Μαρτίου.

Η Λίνα Μενδώνη επέδωσε στον Πάπα επιστολή του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, με την οποία τον ευχαριστεί για την σημαντική του απόφαση, να δωρηθούν στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τα τρία θραύσματα του Παρθενώνα. Η ίδια η Υπουργός, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην ξεχωριστή σημασία που έχει η γενναιόδωρη κίνηση του Πάπα, για όλο τον ελληνικό λαό, καθώς και για το διαρκές αίτημα της Ελλάδας για την οριστική επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα και στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Ο Ποντίφικας τόνισε τον ιδιαίτερο σεβασμό που τρέφει για την Ελλάδα, ως λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, ενώ στη συνάντηση επισημάνθηκε η εξαιρετική, φιλάδελφη και ειλικρινής σχέση μεταξύ του Πάπα Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, επίσης, από την πλευρά του, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον πόλεμο της Ουκρανίας και στη σημασία που έχουν οι προσπάθειες που βρίσκονται σε εξέλιξη, αποσκοπώντας στην αποκατάσταση της ειρήνης.

Η Λίνα Μενδώνη δώρισε στον Πάπα αντίγραφο μαρμάρινου αγάλματος του 1ου αιώνα π.Χ., γνωστού ως «το Προσφυγάκι», το οποίο κατασκευάστηκε από τον ΟΔΑΠ, ειδικά για τον Πάπα, γνωρίζοντας την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφει για τα παιδιά και την ευαισθησία του για το προσφυγικό ζήτημα. Το πρωτότυπο άγαλμα αποκαλύφθηκε στο Γεροντικό της Νύσας – κοντά στην Σμύρνη- και μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από τον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη και από Μικρασιάτες πρόσφυγες, οι οποίοι το δώρισαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

 

The post Στο Βατικανό, δεκτή από τον πάπα Φραγκίσκο έγινε η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Φώτης Χονδρουλάκης (Τσεσμές Μικράς Ασίας, 1911 – Αιγαίο Πέλαγος, 27 Μαρτίου 1964), γνωστός με το ψευδώνυμό του Φώτης Αγγουλές, ήταν Μικρασιάτης ποιητής, μέλος του ΕΑΜ στα κινήματα της Μέσης Ανατολής και μέλος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Γεννήθηκε στον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Λίγα χρόνια μετά από τη γέννησή του, οι γνωστές βίαιες ιστορικές συνθήκες του στέρησαν το γενέθλιο λίκνο: Στα τρία του χρόνια έγινε για πρώτη φορά προσφυγάκι και στα έντεκά του, με τον τελεσίδικο διωγμό του 1922, ακολούθησε τη μοίρα χιλιάδων άλλων Μικρασιατών και την οριστική εγκατάσταση της οικογένειάς του σε παράγκα στο Φρούριο της Χίου. Ο Φώτης Αγγουλές εγκατέλειψε το σχολείο στη Β΄ δημοτικού, για να βοηθήσει σε στεριά και θάλασσα τον πατέρα του Σιδερή Χονδρουλάκη. «Αγγουλές» (= παλληκάρι) ήταν το παρατσούκλι με το οποίο ο Φώτης αντικατέστησε το επίθετό του. Η οικογένειά του υπήρξε εύπορη, όμως κατά τον διωγμό των χριστιανών από τη Σμύρνη, παράτησε όλο της το βιος και με ένα καΐκι μαζί με τρεις αδερφές του, τις Ευαγγελία, Αγγέλα και Κυριακούλα, πέρασαν απέναντι στη Χίο. Η Χίος έγινε η δεύτερή του πατρίδα.

Στην ηλικία των 14-15 χρόνων εντυπωσιάστηκε όταν διάβασε μερικά ποιήματα σε κάποια εφημερίδα στο ψαρομανάβικο του πατέρα του (από αυτές που τύλιγαν τα ψάρια). Ήταν η εποχή που ξεκίνησε να γράφει στίχους και να διαβάζει, προσπαθώντας να καλύψει τα μαθησιακά κενά του. Λίγο αργότερα (1928) άφησε την εργασία του πατέρα του και πήγε μαθητευόμενος τυπογράφος στην τοπική εφημερίδα της Χίου Ελευθερία. Η επανασύνδεσή του αυτή, αρχικά με τον γραπτό λόγο, τη στοιχειοθεσία, με τον μαγικό κόσμο των λέξεων και των σκέψεων, αλλά και η επαφή του με τους αρθρογράφους και πνευματικούς της εποχής, τον έχρισαν ποιητή, δημοσιογράφο και εκδότη.

Ο πολιτικός του στιγματισμός

Κατά τη διάρκεια των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών της Ελλάδας, ο ανήσυχος Αγγουλές ξεκινά να δημοσιεύει τα δικά του ποιήματα. Μάλιστα, το 1936, μέσα από την εφημερίδα Αλήθεια, ένα σατιρικό ποίημά του κατά του δικτάτορα Μουσολίνι, τον έστειλε -από την ντόπια εξουσία – στα δικαστήρια. Εκεί μπορεί να αθωώθηκε, όμως πλέον στιγματίζεται ως «αριστερός» και «επικίνδυνος». Στίγμα που τον ακολουθεί έως και τον θάνατό του. Διάβαζε ακατάπαυστα, αξιοποιώντας τον πλούτο της κεντρικής βιβλιοθήκης «Κοραής», στη Χίο. Δεν δίστασε μάλιστα να παρακαλέσει τον διευθυντή της να του επιτρέψει να διανυκτερεύει εκεί, προκειμένου να κερδηθεί ο χρόνος της μάθησης που είχε στερηθεί από την αποχώρησή του στο σχολείο.

Στα δεκαοκτώ του μόλις χρόνια, εξέδωσε την «Καμπάνα», την πρώτη του σατιρική εφημερίδα. Τρία χρόνια μετά συνέχισε με την εβδομαδιαία εφημερίδα «Μιχαλού», μέσα από την οποία δημοσίευσε ένα καυστικό σχόλιο που αφορούσε δύο περιώνυμους καθηγητές του Γυμνασίου Αρρένων Χίου και αυτή υπήρξε η αιτία που ο Αγγουλές γνώρισε τη φυλακή για πρώτη φορά.

Ο Αγγουλές είχε δώσει σαφές στίγμα της κατοπινής ποιητικής φυσιογνωμίας του και του αγωνιστικού του πνεύματος, από πολύ νωρίς, από την προπολεμική δεκαετία. Η Καρυωτακική μελαγχολία, υπήρξε μια από τις σημαντικές επιρροές του, από τα πρώτα του εντατικά διαβάσματα. Αδελφωνόταν με τη λαϊκή του προέλευση, βάσει της οποίας (ιδιαίτερα πρώιμα) οδηγήθηκε στο ποίημα-διαμαρτυρία. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των στίχων του και η αριστερή του ιδεολογία διαμόρφωσαν με σταθερότητα ένα είδος ποιητή, που ακροβάτησε ανάμεσα στην ευαισθησία, τον σαρκασμό και τη δυσφορία από την αδικία των κοινωνικών συνθηκών.

Το έργο του

Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές, την προπολεμική περίοδο: Την «Αμαβασιά» (1934), τις «Κραυγές στον ήλιο», και τους «Μενεξέδες» (1938). Παράλληλα επιμελήθηκε τη λαογραφική συλλογή «Ο λαός της πατρίδας μου», που την αποτελούσαν λαϊκά δίστιχα και τραγούδια από τον Τσεσμέ. Λίγο καιρό αργότερα, με μια ομάδα συνεργατών και έπειτα μόνος, κυκλοφόρησε το λογοτεχνικό περιοδικό «Το νησί». Το ποιητικό σύμπαν του Φώτη Αγγουλέ, εκφράστηκε μέσα από τους τίτλους και τα εξής έργα του: «Αμαβασιά» (η νύχτα, αμέσως μετά τη χάση του φεγγαριού), «Πορεία μέσα στη νύχτα» (1958), «Κραυγές στον ήλιο» (1938), «Φωνές» (1943), «Φλόγες του δάσους» (1946), «Φουτσιγιάμα» (1962), «Μενεξέδες» (1938), «Οπτασίες στην έρημο» (1943), «Εντελβάις» (1946).

Ο Στρατιώτης Ποιητής Φώτης Αγγουλές

Ο Φώτης Αγγουλές βρέθηκε στη Μέση Ανατολή, ως βοηθητικός λόγω των φρονημάτων του, σαλπιστής, ασυρματιστής και αποσπασμένος στο τυπογραφείο του Πατριαρχείου της Ιερουσαλήμ. Εκεί τύπωνε το ψυχαγωγικό περιοδικό του στρατού «Ελλάς». Αργότερα μετετέθη στο κυβερνητικό γραφείο τύπου του Καϊρου, όπου την ίδια εποχή βρίσκονταν εκεί και ο Γιώργος Σεφέρης, ως προϊστάμενος του γραφείου. Στο Κάιρο παντρεύτηκε την Έλλη Κυριαζή, μια Ελληνίδα της Αιγύπτου, δασκάλα της γαλλικής, αλλά μαζί έμειναν μόνο πέντε μήνες. Στη Μέση Ανατολή, πέραν των ξένων αντιπάλων, υπήρξαν έντονες πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των προσφύγων. Ο Φώτης Αγγουλές συνελήφθηκε μαζί με άλλους δημοκράτες αξιωματικούς και στρατιώτες, και οδηγήθηκαν σε διάφορα στρατόπεδα και φυλακές. Με την αποφυλάκιση, το 1946, ο Φώτης Αγγουλές επαναπατρίζεται, δίχως όμως να επιτραπεί η επιστροφή και στη σύζυγό του.

Η επιστροφή στη Χίο

Με την επιστροφή του στη Χίο, τον ανέμεναν νέες διώξεις. Το 1948, ευρισκόμενος με τους συντρόφους του Μιχάλη Βατάκη και Γιάννη Τράτση μέσα σε μία φουντάνα στον Βροντάδο της Χίου, όπου κρυφά τύπωναν φυλλάδια, συνελήφθησαν. Οι σύντροφοί του εκτελέστηκαν, ενώ εκείνος καταδικάστηκε σε 12 χρόνια ειρκτή, γνωρίζοντας έτσι αλλεπάλληλες φυλακές. Αποφυλακίστηκε το 1956 από την Κέρκυρα και επέστρεψε στη Χίο. Η άρνησή του να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», υπήρξε η αιτία που τον παρακολουθούσε η ασφάλεια όπου και αν βρισκόταν, ενώ συχνά δεχόταν απειλές. Ξεκίνησε να εργάζεται στην εφημερίδα Χιακός λαός. Εκεί τύπωσε την ποιητική του συλλογή του Πορεία στη νύχτα, ενώ είχαν προηγηθεί οι Φλόγες του δάσους, Φουτσιγιάμα, Ποιήματα.

Οι κακουχίες και οι ασθένειες τον οδήγησαν στον θάνατο. Ο Φώτης Αγγουλές πέθανε από οξύ πνευμονικό οίδημα μέσα στο επιβατηγό πλοίο «Κολοκοτρώνης», ταξιδεύοντας από τη Χίο στον Πειραιά, στις 27 Μαρτίου 1964, σε ηλικία 53 ετών.

The post Φώτης Αγγουλές (1911 – 1964) Ποιητής first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Δήμος Βύρωνα και ο ο Καλλιτεχνικός – Εκπαιδευτικός Οργανισμός “Ιάκωβος Καμπανέλλης” απόψε το βράδυ στις 8.30 μ.μ. στο Θέατρο Βράχων, πολυχώρος ” Άστρα” τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με την παράσταση του έργου “Μαουτχάουζεν” του Ιάκωβου Καμπανέλλη με το θεατρικό εργαστήρι “ΙΚ”.

Ο θεατρικός συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης (1922-2011) συνελήφθη σε ηλικία εικοσιενός χρόνων από τους γερμανούς κατακτητές και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν στην Αυστρία, όπου και κρατήθηκε μέχρι το 1945. Η εμπειρία του, που αποτυπώθηκε στο ομώνυμο αφηγηματικό έργο, αποτελεί ταυτόχρονα μαρτυρία της ναζιστικής θηριωδίας αλλά και έναν ύμνο στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια καθώς και σε έναν κύκλο τραγουδιών που μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη το 1966.

Ήταν ένα στρατόπεδο κολαστήριο, από το οποίο υπολογίζεται ότι 100.000 κρατούμενοι δεν βγήκαν ζωντανοί. Ο Καμπανέλλης ήταν ένας από τους ελάχιστους επιζώντες. Εκεί θα παραμείνει ως τις 5 Μαΐου 1945, όταν το στρατόπεδο απελευθερώθηκε από τον αμερικανικό στρατό. Οι συγκρατούμενοι του, χίλιοι εκατό Έλληνες, τον εκλέγουν αντιπρόσωπο τους στη Διεθνή επιτροπή που φροντίζει για την ανάρρωση και την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

Η παράσταση θα παιχθεί σε διδασκαλία Δημήτρη Παπαγιάννη και σκηνοθετική επιμέλεια Γιάννη Παπαγιάννη.

Μετέχουν :
Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος, Ευφροσύνη Καραβότα, Αναΐς Κώνστα, Μαίρη Μακρή , Ζωή Μπάμπαλη, Ελένη Νάτη, Άννα Παρίση, Σοφία Τοπαλίδου, Νένα Τσαντάκη, Κωνσταντίνα Τσιαντή.

The post «Μαουτχάουζεν» απόψε στο Θέατρο Βράχων first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

«Απόντες», «Νυχτολούλουδα», «Ο Βασιλιάς», «Αγρύπνια», «Η Ψυχή στο Στόμα», «Ισοβίτες», «Νορβηγία», «Attenberg», «Μαχαιροβγάλτης», «Μικρό Ψάρι», «Digger». Μερικοί μόνο τίτλοι σε σύνολο πάνω από 35 ταινιών μέσα στα 30 και πλέον χρόνια συνεπούς και αθόρυβης κινηματογραφικής πορείας του Βαγγέλη Μουρίκη, εμβληματικού πρωταγωνιστή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Ο Βαγγέλης Μουρίκης είναι και το τιμώμενο πρόσωπο στο φετινό Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Βερολίνου.

Ελληνικό φιλμ νουάρ, ταινίες δράσης, πειραματικό σινεμά, συνεργασίες με σημαντικούς Έλληνες κινηματογραφιστές που έχουν χαράξει νέους δρόμους, Νίκος Γραμματικός, Γιάννης Οικονομίδης, Γιάννης Βεσλεμές, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, Τζώρτζης Γρηγοράκης και πολλοί άλλοι. Ένας κινηματογράφος που διαγράφει εδώ και χρόνια τη δική του πορεία, μακριά από το εύπεπτο και ευπώλητο, βαθιά κοινωνικός και πολιτικός. Ήρωες λαϊκοί, απλοί, λούμπεν, παραβατικοί, από τον κόσμο της νύχτας, άλλοτε σουρεάλ κι άλλοτε ρεαλιστικοί, πάντα με τη δική τους αλήθεια.

Για τον Βαγγέλη Μουρίκη ο κινηματογράφος εξ ορισμού εμπεριέχει το πολιτικό στοιχείο.«Εμείς κάνουμε ταινίες στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου η πολιτική ήταν πάντα ένα από τα βασικά καθημερινά θέματα. Ήταν η κουβέντα στο καφενείο, στα παγκάκια, τους δρόμους. Μιας και πάμε τόσο πίσω στα 30 χρόνια που κάνουμε τέτοιο κινηματογράφο, ο κόσμος τότε ήταν πολύ πολιτικοποιημένος. Πολιτικά στοιχεία υπάρχουν έτσι πάντα με έναν τρόπο άμεσο ή έμμεσο», αναφέρει σε αποκλειστική συνέντευξή του στην DW.

Ξαναβλέποντας τον «Βασιλιά» το 2023

Στο  αφιέρωμα του Βερολίνου αναμένεται να προβληθεί ξανά και η πολυβραβευμένη ταινία «Ο Βασιλιάς» σε σκηνοθεσία Νίκου Γραμματικού (2002) με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη Μουρίκη. Εκεί υποδύεται έναν νεαρό που μόλις έχει αποφυλακισθεί και αποφασίζει να επιστρέψει στο εγκαταλελειμμένο πατρικό του σε ένα χωριό της Πελοπονήσου, ερχόμενος αντιμέτωπος με την καχυποψία και τελικά τη βία των ντόπιων. Μια ταινία για τους «αποδιοπομπαίους τράγους» κάθε εποχής, όπως μας εξηγεί ο Βαγγέλης Μουρίκης, που ενέχει μια θεμελιώδη αντίφαση: γυρίστηκε λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, σε ένα κλίμα γενικής ανάτασης, εστιάζοντας όμως στη σκοτεινή πλευρά της ελληνικής κοινωνίας: στον ρατσισμό και τον φόβο για το διαφορετικό, το ξένο, το ανένταχτο. Όπως παρατηρεί ο Βαγγέλης Μουρίκης: «Έχουμε δει και ξαναδεί την ίδια ‘ταινία’ να επαναλαμβάνεται μέσα στα χρόνια σε διάφορους τομείς ποικιλότροπα κι αυτό είναι εφιαλτικό. Ουσιαστικά δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Κι ένα μικροσυμφέρον είναι συνήθως πάντα αυτό που καθορίζει τις δικές μας τύχες και του κόσμου».

«Ο Βασιλιάς» θέτει τον θεατή αντιμέτωπο και με το ερώτημα: ποιος είναι τελικά ο δράστης και ποιο το θύμα; Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το έγκλημα όταν συμβεί ή να το προλάβουμε; Όπως μας λέει ο Βαγγέλης Μουρίκης, «είναι η πιο πολυπαιγμένη ταινία σε κέντρα κράτησης στην Ελλάδα, με πιο πρόσφατη μια προβολή στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στην Κέρκυρα». Έχει γραφτεί μέχρι και κοινωνιολογική ανάλυση για το τι σημαίνει η ταινία αυτή για τον κρατούμενο, η οποία αναδημοσιεύθηκε ακόμη και από το επίσημο περιοδικό της αστυνομίας. «Οι κρατούμενοι ταυτίζονται και προβληματίζονται με το θέμα της επανένταξης στην κοινωνία, με το ερώτημα ‘τι θα κάνω μετά’».

Αν ανατρέξει πάντως κανείς συνολικά στις ταινίες και του ρόλους του Μουρίκη διακρίνει αμέσως μια ασκητική προσήλωση σε ένα συγκεκριμένο είδος ηρώων: ανθρώπους αόρατους, κυρίως από το «κοινωνικό περιθώριο», με προσωπικά σκοτάδια αλλά και αναζητήσεις. Ο ίδιος λέει «ναι» σε σενάρια που μιλούν αμέσως στο συναίσθημά του. «Προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο, τις συνθήκες, τον χώρο στον οποίο εξελίσσεται η υπόθεση, ποιοι είναι οι άλλοι άνθρωποι. Δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο. Κάνω απλώς αυτό που λέει το σενάριο», εξηγεί στην DW. Από εκεί και πέρα «ο κόσμος του κάθε ήρωα είναι ο κόσμος της ταινίας. Είναι ένας ιδιαίτερος, δικός του κόσμος. Μπορεί βέβαια τα θέματα να ακουμπούν και τον έξω κόσμο. Προτεραιότητα έχει όμως αυτό που λέμε ο κόσμος του σεναρίου».

Σύγχρονο ελληνικό σινεμά εντός και εκτός ελληνικών συνόρων

Ταινίες σαν τον «Βασιλιά» ανήκουν αναμφίβολα στις σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής κινηματογραφίας των τελευταίων δεκαετιών. Κι αν το σύγχρονο ελληνικό σινεμά δεν βρίσκει συχνά εντός των ελληνικών συνόρων την αναγνώριση που του αρμόζει -για λόγους συνήθως άσχετους με την ίδια την κινηματογραφική παραγωγή που απαιτεί μεγάλο προσωπικό κόστος- στο εξωτερικό ζει μια νέα παράλληλη, συχνά ένδοξη ζωή. «Οι ταινίες αυτές έχουν έναν δρόμο αρκετά καλό στο εξωτερικό, πρόκειται για ταινίες που κάνουν παγκόσμιους γύρους. Στο εξωτερικό φαίνεται ότι ήθελαν να δουν αυτόν τον τρόπο της Ελλάδας» παρατηρεί ο Βαγγέλης Μουρίκης. Αυτό συνέβη για παράδειγμα, όπως μας λέει, με το «Attenberg» της Τσαγγάρη που βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, το «Μικρό Ψάρι» του Οικονομίδη που μπήκε στο διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε ή το «Digger» του Γρηγοράκη που επίσης έχει βραβευθεί στην Μπερλινάλε λίγο πριν από την πανδημία.

«Πώς το ελληνικό κοινό, ο Έλληνας θεατής κινηματογράφου θα ξαναγυρίσει στην ελληνική ταινία; Αυτό είναι ένα ζητούμενο με πολλές παραμέτρους», σημειώνει ο Βαγγέλης Μουρίκης. Η δομή και η θεματολογία των ταινιών είναι για κάποιους οι δύο βασικοί άξονες της συζήτησης. Από εκεί και πέρα τίθενται βέβαια και σημαντικά ζητήματα διανομής, προβολής από τα ΜΜΕ και βέβαια κρατικής στήριξης. «Είναι αρκετά δύσκολο να αφοσιωθεί κανείς σε αυτό το είδος. Είναι επιλογή ζωής. Προσωπικά θα την αποτιμούσα θετικά» απαντά σε όσους τον ρωτάνε γιατί επιμένει όλα αυτά τα χρόνια στον τραχύ αυτό δρόμο του ελληνικού κινηματογράφου χωρίς παρεκβάσεις. «Από εκεί και πέρα η προσπάθεια που γίνεται δεν είναι δουλειά ενός ανθρώπου, αλλά έχει να κάνει με όλον τον κόσμο του ελληνικού κινηματογράφου, που κατόρθωσε να δείξει ένα πρόσωπο της Ελλάδας προς τα έξω», αναφέρει ο Βαγγέλης Μουρίκης συμπληρώνοντας: «Υπάρχουν αυτή τη στιγμή νέα παιδιά ικανά, παλαιότεροι που έχουν ωριμάσει. Υπάρχει ζωή μέσα σε όλο αυτό που λέγεται κινηματογράφος.»

Ο κινηματογράφος ως «συγκίνηση της στιγμής»

Όσο για το τι σημαίνει κινηματογράφος μετά από όλη αυτή τη μακρά και συναρπαστική πορεία μπροστά και πίσω από τις κάμερες, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα για τον Βαγγέλη Μουρίκη: «Είναι η συγκίνηση της στιγμής. Αυτό έχω μάθει. Εκεί που το δικό σου ενώνεται με τους υπόλοιπους. Όταν αυτός ο σπινθήρας πάρει φωτιά, έφυγες. Αυτό έχει μια μένα αξία. Αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές. Όταν το δικό σου ζητούμενο άμεσα αναγνωρίζεται από τους άλλους και γίνεται ένα μαζί με αυτούς».

Το Όγδοο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Βερολίνου (The Greek Film Festival in Berlin) διοργανώνεται και φέτος στον κινηματογράφο Babylon από τις 29.03 έως τις 2.04.2023.Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ προβάλλονται και οι ταινίες «Ο Βασιλιάς» του Νίκου Γραμματικού (2002), η Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ (2014) και οι «Ισοβίτες» του Θόδωρου Μαραγκού (2008), όπου πρωταγωνιστεί ο Βαγγέλης Μουρίκης.

Δήμητρα Κυρανούδη, Βερολίνο

ΠΗΓΗ: Deutsche Welle

The post Στον κινηματογραφικό κόσμο του Βαγγέλη Μουρίκη first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί (Jacqueline Worms de Romilly, πατρικό Jacqueline David) (26 Μαρτίου 1913 – 18 Δεκεμβρίου 2010) ήταν Γαλλίδα κλασική φιλόλογος και ελληνίστρια. Από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες στο χώρο των αρχαιοελληνικών σπουδών του εικοστού αιώνα, ήταν η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο Κολέζ ντε Φρανς (Collège de France) και η δεύτερη γυναίκα που ανακηρύχθηκε ισόβιο μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (Académie Francaise). Είναι διάσημη για τις μελέτες της στην αρχαιοελληνική γραμματεία της κλασικής εποχής και ειδικά στον Θουκυδίδη, καθώς και για το εκτεταμένο έργο της σχετικά με την ιστορία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1913 στην πόλη Σαρτρ. Σπούδασε Λατινικά και Αρχαία Ελληνικά στο Lycée Molière και σε ηλικία μόλις 17 ετών έγινε η πρώτη γυναίκα υποψήφια στο Concours General, τις γενικές εξετάσεις αριστούχων της Γαλλίας, με τις οποίες εισήχθη στην École Normale Supérieure.

Δίδαξε ως καθηγήτρια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στα πανεπιστήμια του Μπορντό (1939-1949), της Λιλ (1949-1957) και της Σορβόνης (1957-1973). Το 1973 της δόθηκε η έδρα των Ελληνικών στο περίφημο Collège de France, για πρώτη φορά σε γυναίκα καθηγήτρια. Εκεί δίδαξε μέχρι το 1984 την εξέλιξη της ηθικής και πολιτικής σκέψης στην Αρχαία Ελλάδα. Υπήρξε επίσης η πρώτη γυναίκα μέλος της Académie des inscriptions et belles-lettres (1975), στην οποία και προήδρευσε κατά το έτος 1987. Διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας της Δανίας, της Βρετανικής Ακαδημίας, των Ακαδημιών της Βιέννης, των Αθηνών, της Νάπολης, του Τορίνο, των Κάτω Χωρών, της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών κ.ά. Ανακηρύχθηκε επίτιμη διδάκτωρ των πανεπιστημίων της Οξφόρδης, των Αθηνών, του Δουβλίνου, του Μόντρεαλ και του Γέιλ.

Εκστρατεία υπέρ των Κλασικών Σπουδών

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί ξεχώρισε για τη δέσμευσή της στη μελέτη των αρχαίων ελληνικών και λατινικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Βαθιά πληγωμένη από τα γεγονότα του Μαΐου του 68, κατά τα οποία μερικοί θεωρούσαν ότι η διδασκαλία των αρχαίων γλωσσών είναι άχρηστη, αστική και ελιτίστικη, την επόμενη χρονιά δημοσίευσε το βιβλίο “Εμείς οι καθηγητές”, Εκδόσεις Fayard (Nous autres, professeurs aux éditions Fayard), για να υπερασπίσει τους αφοσιωμένους καθηγητές στη διδασκαλία αρχαίων γλωσσών.

Δραστηριοποιήθηκε σε διάφορους συλλόγους που ενθάρρυναν τη μελέτη των ανθρωπιστικών επιστημών και την ανανέωση των πολιτικών αξιών. Το 1992, ίδρυσε την Ένωση Προστασίας Λογοτεχνικών Διδασκαλιών (SEL), η οποία αγωνίζεται για τη διατήρηση των κλασικών σπουδών με παρεμβάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο. Στη συνέχεια παρέμεινε με την ιδιότητα της Επίτιμης Πρόεδρου.

Κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα στη διάσημη εκπομπή για βιβλιόφιλους του Bernard Pivot “Apostrophes”. Συνεργάστηκε επίσης με διάφορα επιστημονικά περιοδικά όπως : Revue des études grecques, Journal des savants, κτλ….

Βραβεύσεις

Έχει τιμηθεί με το βραβείο Ambatiélos de l’ Académie des inscriptions et belles-lettres (1948), το βραβείο Croiset de l’Institut de France (1969), το βραβείο Langlois de l’Académie francaise (1974), το Grand Prix d’Académie της Académie francaise (1984), το βραβείο Ωνάσης (Αθήνα, 1995), το βραβείο ΥΠΑΤΙΑ (Σύνδεσμος Ελληνίδων Επιστημόνων, 1995). Η μέγιστη διάκριση ήταν η εκλογή της στις 24 Νοεμβρίου του 1988 ως μέλους της Γαλλικής Ακαδημίας. Έγινε έτσι η δεύτερη γυναίκα μεταξύ των Γάλλων «αθανάτων» μετά την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Το 1995 της δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα και το 2001 ανακηρύχθηκε «πρέσβειρα του Ελληνισμού». Επίσης το 2013 το όνομα της Ζακλίν ντε Ρομιγί πήρε η πλατεία Θησείου στην Αθήνα.

Έργο

Θουκυδίδης

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μετέφρασε πολλούς Έλληνες κλασικούς συγγραφείς στα γαλλικά και δημοσίευσε πλήθος εξειδικευμένων και μη μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία. Μέσα από τα δεκάδες βιβλία που συνέγραψε, άφησε ένα σημαντικό έργο για όλες τις όψεις του Αθηναϊκού πολιτισμού του 5ου π.Χ. αιώνα: τη φιλοσοφία, την ιστορία, την τραγωδία, την κωμωδία, την επίδραση των σοφιστών, κλπ. Στο έργο της ενσαρκώνει μια ουμανιστική αντίληψη του πολιτισμού, με ιδιαίτερη προσήλωση στην πεποίθηση ότι η μελέτη της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού αποτελεί εκπαίδευση στην κατανόηση της ελευθερίας του ατόμου και στην δημοκρατία.

Το 1953, επιχείρησε την μετάφραση των οκτώ βιβλίων της Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη, το έργο αυτό την απασχόλησε για σχεδόν 20 χρόνια. Έλεγε ότι εκτιμά τις ικανότητές του ως ιστορικού για να αναδείξει τα βασικά στοιχεία και να αναλύσει τις αιτίες και τις συνέπειες των γεγονότων που μελετά. Παθιασμένη με τον Θουκυδίδη, έγραψε τρία επιπλέον βιβλία (Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός, Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη, Η οικοδόμηση της αλήθειας στο Θουκυδίδη) και έδωσε πολλές διαλέξεις, κάποια αποσπάσματα δημοσιεύθηκαν με τον τίτλο “Η ανακάλυψη της Πολιτικής Ιστορίας στον Θουκυδίδη” .

Καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, η Ζακλίν ντε Ρομιγί μελέτησε τα σπουδαία κλασικά έργα, όπως: ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης ή την αρχαία τραγωδία: Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης. Όπως γράφει στο τέλος του προλόγου του βιβλίου της «Γιατί η Ελλάδα», θέλει «ο αναγνώστης της να νοιώθει την επιθυμία της αναζητήσεως των κείμενων και να αντλήσει από αυτά. […] Ίσως να βρει εκεί – ω, θαύμα! – μια πιο διαυγή ευχαρίστηση και επομένως πιο ζωντανή ».

Βιβλιογραφία στα ελληνικά

• Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή, Ωκεανίδα, 2010. ISBN 978-9-6041-0622-6
• Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα; Ερμής, 2009. ISBN 978-9-6032-0189-2
• Η ηπιότητα στην αρχαία ελληνική σκέψη, Νέα Σύνορα Α. Α. Λιβάνη, 2007. ISBN 978-9-6014-1536-9
• Άνοδος και πτώση των κρατών κατά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, Καρδαμίτσα, 2007. ISBN 978-9-6035-4210-0
• Η έξαρση της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα, Άστυ, 2006. ISBN 978-9-6089-2520-5
• Από το φλάουτο στην Απολλώνια λύρα, Άστυ, 2005. ISBN 978-9-6086-3319-3
• Λεξικό της ελληνικής λογοτεχνίας Αρχαίας και Νέας, Ζαχαρόπουλος-Δαίδαλος, 2004. ISBN 978-9-6022-7336-4
• Μια ορισμένη αίσθηση της Ελλάδος, Άστυ, 2004. ISBN 978-9-6086-3318-6
• Ήρωες τραγικοί – Ήρωες λυρικοί, Άστυ, 2003. ISBN 9-6086-3316-8
• Ο φόβος και η αγωνία στο θέατρο του Αισχύλου, Άστυ, 2002. ISBN 978-9-6086-3317-9
• Η αρχαία Ελλάδα σε αναζήτηση της ελευθερίας, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6085-0051-8
• Η αρχαία Ελλάδα εναντίον της βίας, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6086-3315-5
• Ο χρόνος στην Ελληνική τραγωδία, Άστυ, 2001. ISBN 978-9-6086-3314-8
• Ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός, Παπαδήμας, 2000. ISBN 978-9-6020-6467-2
• Ο θησαυρός των λησμονημένων γνώσεων, Άστυ, 2000. ISBN 978-9-6086-3311-7
• Η εξέλιξη του πάθους – Από τον Αισχύλο στον Ευριπίδη, Άστυ, 2000. ISBN 978-9-6086-3313-1
• Έκτωρ, Άστυ, 1998. ISBN 978-9-6086-3310-0
• Έπος και δράμα, Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, 1999. ISBN 978-9-6085-9631-3
• Προβλήματα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, Καρδαμίτσα, 1998. ISBN 978-9-6072-6242-4
• Η νεοτερικότητα του Ευριπίδη, Καρδαμίτσα, 1997. ISBN 978-9-6035-4049-6
• Αρχαία ελληνική τραγωδία, Καρδαμίτσα, 1997. ISBN 978-9-6035-4055-7
• Συναντήσεις με την αρχαία Ελλάδα, Άστυ, 1997. ISBN 978-9-6085-0059-4
• Η ελληνική τραγωδία στο πέρασμα του χρόνου, Άστυ, 1996. ISBN 978-9-6085-0057-0
• Οι μεγάλοι σοφιστές στην Αθήνα του Περικλή, Καρδαμίτσα, 1994. ISBN 9-6035-4999-X
• Η οικοδόμηση της αλήθειας στο Θουκυδίδη, Παπαδήμας, 1994. ISBN 978-9-6020-6300-2
• Όμηρος, Ζαχαρόπουλος-Δαίδαλος, 1994. ISBN 978-9-6022-7037-0
• Σημερινές προοπτικές για το ομηρικό έπος, Καρδαμίτσα, 1992. ISBN 978-9-0035-4082-6
• Γιατί η Ελλάδα; Αστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0054-9
• Βάστα καρδιά μου – Η ανάπτυξη της ψυχολογίας στα Αρχαία Ελληνικά Γράμματα, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0053-2
• Αλκιβιάδης, Άστυ, 1990.
• Ο νόμος στην Ελληνική σκέψη – Από τις Απαρχές στον Αριστοτέλη, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0055-6
• Παιχνίδι φωτός στην Ελλάδα, Άστυ, 1990. ISBN 978-9-6085-0058-7
• Αρχαία ελληνική γραμματολογία, Καρδαμίτσα, 1988. ISBN 978-9-6035-4038-0
• Ιστορία και λόγος στον Θουκυδίδη, Μ.Ι.Ε.Τ, 1988.

The post  Ζακλίν ντε Ρομιγί (1913 – 2010) Γαλλίδα κλασική φιλόλογος και ελληνίστρια first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Ουόλτ Ουίτμαν (Walter “Walt” Whitman, 31 Μαΐου 1819 – 26 Μαρτίου 1892) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς και ποιητές. Κυριότερο έργο του αποτελεί η ποιητική συλλογή Φύλλα χλόης (Leaves of Grass).

Ο Ουίτμαν γεννήθηκε το 1819 στο Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης, ο δεύτερος γιος μιας πολυμελούς οικογένειας με συνολικά εννέα παιδιά. Το 1823 η οικογένειά του αναγκάζεται να μεταβεί στο Μπρούκλιν όπου ο πατέρας του δουλεύει ως μαραγκός και ο ίδιος φοιτά για έξι χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Από την ηλικία των δώδεκα ετών, εργάζεται στο γραφείο ενός δικηγόρου και στα δεκατέσσερά του γίνεται μαθητευόμενος σε τυπογραφείο. Την ίδια περίπου περίοδο εγγράφεται σε κάποιο αναγνωστήριο βιβλιοθήκης, όπου έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει πολλούς κλασικούς αλλά και νεότερους συγγραφείς. Το 1835 επιστρέφει στο Λονγκ Άιλαντ όπου εργάζεται ως δάσκαλος. Παράλληλα, ιδρύει την εφημερίδα Long-Islander, της οποίας είναι συγχρόνως διευθυντής, υπεύθυνος σύνταξης και τυπογράφος. Το έργο του ως δάσκαλος συνεχίζεται μέχρι το 1841, χρονιά που μετακομίζει στη Νέα Υόρκη προκειμένου να εργαστεί ως στοιχειοθέτης σε τυπογραφείο, αλλά και ως δημοσιογράφος σε διάφορα περιοδικά ή εφημερίδες της εποχής. Συγχρόνως, λαμβάνει ενεργό μέρος στην πολιτική και συμμετέχει σε προεκλογικές εκστρατείες του Δημοκρατικού Κόμματος. Παράλληλα εγκαταλείπει την εργασία του στο τυπογραφείο και αναλαμβάνει διευθυντής εφημερίδων, βρισκόμενος διαδοχικά στις Daily Aurora και Brooklyn Eagle. Σε αυτό το διάστημα δημοσιεύει πλήθος άρθρων επί διαφόρων θεμάτων που συνδέονται συνήθως με την παγκόσμια ή την αμερικανική πολιτική επικαιρότητα. Το 1848 διακόπτεται η συνεργασία του με την εφημερίδα Brooklyn Eagle και γίνεται συντάκτης της Crescent, θέση που κατέχει για ένα χρόνο στο διάστημα του οποίου ταξιδεύει σχεδόν σε ολόκληρο τον αμερικανικό Νότο.

Το 1849, επικεφαλής ενός μικρού τυπογραφείου, εκδίδει την εφημερίδα Freeman. Τον επόμενο χρόνο όμως αλλάζει εκ νέου κατεύθυνση και γίνεται μαραγκός, χτίζοντας σπίτια που αργότερα πουλά. Το 1854 φαίνεται πως εγκαταλείπει κάθε εργασία και επεξεργάζεται την πρώτη του ποιητική συλλογή Φύλλα χλόης (Leaves of Grass), η οποία εκδίδεται το 1855 με προσωπικά έξοδα του Ουίτμαν. Σε αυτή την πρώτη έκδοση της, η συλλογή περιλαμβάνει δώδεκα εκτεταμένα άτιτλα ποιήματα και λαμβάνει ως επί το πλείστον αρνητικές κριτικές ενώ πωλείται τελικά μόλις ένα αντίτυπο. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ουίτμαν ετοιμάζει την δεύτερη έκδοση της συλλογής του η οποία περιέχει επιπλέον είκοσι ποιήματα, γενικότερες διορθώσεις, τίτλους και μια σαφέστερη ταξινόμηση. Παράλληλα περιλαμβάνει ως εισαγωγή ένα συγχαρητήριο γράμμα του Ραλφ Ουάλντο Έμερσον προς τον Ουίτμαν. Η κυκλοφορία της δεύτερης έκδοσης των Φύλλων χλόης συνοδεύεται επίσης από αντιδράσεις του περισσότερο συντηρητικού τμήματος της αμερικανικής κοινωνίας. Από το φόβο δικαστικών διώξεων, το έργο αποσύρεται ενώ έχουν ήδη πωληθεί μερικές εκατοντάδες αντιτύπων. Το επόμενο διάστημα δημιουργείται σταδιακά ένα ευνοϊκότερο κλίμα για τον Ουίτμαν που οδηγεί τελικά το 1860 σε μία τρίτη έκδοση από τον εκδοτικό οίκο Thayer and Eldridge.

Την περίοδο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου ο Ουίτμαν εργάζεται ως εθελοντής νοσοκόμος και περιθάλπει τραυματισμένους στρατιώτες κυρίως στην περιοχή της Ουάσινγκτον. Με το τέλος του πολέμου διορίζεται στο Υπουργείο Εσωτερικών και ειδικότερα στο τμήμα Υποθέσεων των Ινδιάνων. Λίγο αργότερα ωστόσο, ο νέος υπουργός Τζέιμς Χάρλαν (James Harlan), πρώην ιεροκήρυκας των μεθοδιστών, απολύει τον Ουίτμαν επειδή αποτελεί τον συγγραφέα των Φύλλων χλόης. Παρ’ όλα αυτά, ένα μήνα αργότερα, διορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Το καλοκαίρι του 1866, ο Ουίτμαν επεξεργάζεται την τέταρτη έκδοση των Φύλλων χλόης κατά τη διάρκεια διακοπών του στο Μπρούκλιν. Στα πλαίσια αυτής της νέας επανεξέτασής τους, διαφοροποιεί ορισμένους τίτλους και προχωρεί σε κάποια αρίθμηση ώστε το έργο να αποκτήσει μια ενότητα. Δημοσιεύεται τελικά το 1867 με προσωπικά του έξοδα. Ακολουθούν άλλες τέσσερις εκδόσεις και το 1891 η τελευταία κατά σειρά, είναι αρκετά ογκώδης περιλαμβάνοντας περισσότερα από τετρακόσια ποιήματα, ενώ παράλληλα συνοδεύεται από μία ευρύτερη αποδοχή του Ουίτμαν που σταδιακά έχει επιτευχθεί.

Ήδη από το 1870 η υγεία του Ουίτμαν είχε αρχίσει να κλονίζεται σημαντικά. Πέθανε το 1892 και στον τάφο του (που ο ίδιος σχεδίασε) αναγράφεται απόσπασμα από ένα ποίημά του:

My foothold is tenon’d and mortis’d in granite;

I laugh at what you call dissolution;

And I know the amplitude of time.

Έργο

Ποίηση

• Drum Taps (1865)
• Good-Bye, My Fancy (1891)
• Leaves of Grass (1855, -56, -60, -67, -70, -76, -81, -91)
• Passage to India (1870)
• Sequel to Drum Taps (1865)

Πεζά

• Complete Prose Works (1892)
• Democratic Vistas (1871)
• Franklin Evans; or, The Inebriate (1842)
• Memoranda During the War (1875)
• November Boughs (1888)
• Specimen Days and Collect (1881)

Ελληνικές μεταφράσεις

• Τέσσερα τραγούδια για το θεό και για το θάνατο, Paul Verlaine, George Gram Cook, Walt Whitman, Victor Hugo. Μεταφραστής Νίκος Προεστόπουλος, Αθήνα: Σακελλάριος 1929
• Ἐκλογή ἀπό τά φύλλα χλόης. Μετάφραση Νίκου Προεστόπουλου. Πεχλιβανίδης [195-] και “Βιβλιοπωλείον της Εστίας” (χωρίς χρονολογία).
• Walt Whitman, μετάφραση εισαγωγής Γιώργος Σπανός. Μετάφραση ποιημάτων Χάρης Βλαβιανός, Αθήνα: Πλέθρον 1986
• Επιλογή ποιημάτων, μετάφραση Δημήτρης Χορόσκελης, Θεσσαλονίκη: Εκδοτική 2006
• Το τραγούδι του εαυτού μου, μετάφραση Ζωή Ν. Νικολοπούλου. Πρόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Αθήνα: Ηριδανός 2006
• Αφιερώματα; Ξεκινώντας από το Πωμανόκ: Ποιήματα, μετάφραση Ζωή Ν. Νικολοπούλου. Αθήνα: Ηριδανός 2007

Βιβλιογραφία

• Ζαμπάκη, Νικολέτα. Η «βιοκοσμική συνείδηση» του «Ποιητή»: φύση και σώμα στο έργο του Walt Whitman και του Άγγελου Σικελιανού: ερμηνευτική και συγκριτολογική προσέγγιση, [Διδακτορική Διατριβή], ΕΚΠΑ, 2022.
• Ρουμάνης, Γεώργιος Ι. Ἀμερικανοί ποιητές καί φιλόσοφοι: Walt Whitman, Henry Lonfellow, Rodert Ingersoll, Ralph W. Emerson, Ἑλληνοαμερικανικό Ἐπιμορφωτικό Ἰνστιτοῦτο 1957.
• Παναγιωτούνης, Πάνος Ν. Ἓνας γίγαντας τῆς ἀμερικανικῆς ποίησης: Ουώλτ Ουϊτμαν. Ἡ μορφή καί τό ἔργο, Τό Ἑλληνικό Βιβλίο 1960.
• Κατσίμπαλης, Γεώργιος Κ. Ελληνική βιβλιογραφία Ουώλτ Ουΐτμαν, Αθήνα: [χ.ε.] 1963.
• Reynolds, David S. Walt Whitman’s America: A Cultural Biography. New York: Knopf, 1995.
• Thurin, Erik Ingvar. Whitman Between Impressionism And Expressionism: Language Of The Body, Language Of The Soul. Lewisburg [Pa.] : Bucknell University Press ; London:Associated University Presses, 1995.
• Jerome Loving, Walt Whitman: The Song of Himself, University of California Press (ISBN 0-520-22687-9)
• Γουίτμαν, επ. Paul Jamati, εκδ. Πλέθρον

The post Ουόλτ Ουίτμαν (1819 – 1892) Ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς συγγραφείς και ποιητές first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Η Αρίθα Λουίζ Φράνκλιν (Aretha Louise Franklin‎· 25 Μαρτίου 1942, Μέμφις – 16 Αυγούστου 2018, Ντιτρόιτ) ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια, συνθέτρια και πιανίστα. Στους θαυμαστές της ήταν γνωστή ως «Βασίλισσα της Σόουλ». Ήταν φημισμένη για τις σόουλ ηχογραφήσεις της, αλλά είχε τραγουδίσει επίσης τζαζ, ροκ, blues, ποπ, γκόσπελ, μέχρι και όπερα. Ήταν ευρύτατα αναγνωρισμένη για το γεμάτο πάθος ερμηνευτικό της στυλ, και τις φωνητικές της δυνατότητες.

Η Φράνκλιν, ήταν η δεύτερη πιο πολυβραβευμένη γυναίκα στην ιστορία των βραβείων Γκράμι. Είχε κερδίσει 20 βραβεία, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν το βραβείο του Ζωντανού Θρύλου και αυτό της Συνολικής Προσφοράς. Μεταξύ του 1968 και του 1975 κέρδισε έξι συνεχόμενα βραβεία, ενώ για το διάστημα αυτό, η κατηγορία “Καλύτερη Γυναικεία R&B Φωνητική Ερμηνεία” πήρε το παρατσούκλι “Το βραβείο της Αρίθα”.

Η Φράνκλιν είχε ένα σύνολο είκοσι νούμερο 1 σινκλς στο Billboard R&B Singles Chart. Δύο από αυτά, το “Respect” τη δεκαετία του 1960 και το ντουέτο της με τον Τζορτζ Μάικλ τη δεκαετία του 1980, “I Knew You Were Waiting (For Me)” ανέβηκαν μέχρι την πρώτη θέση του Billboard Hot 100.

Έφυγε από τη ζωή στις 16 Αυγούστου 2018 από καρκίνο.

Η Φράνκλιν γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1942 στο Μέμφις του Τενεσσί. Γονείς της ήταν ο Βαπτιστής ιερέας C. L. Franklin και η Barbara Siggers Franklin. Τα προβλήματα στην σχέση τους, τους ανάγκασαν να χωρίσουν όταν η Αρίθα ήταν έξι ετών, ενώ η μητέρα της πέθανε όταν ήταν δέκα. Μετά από μετακινήσεις, εγκαταστάθηκαν στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν όπου ο αιδεσιμότατος Φράνκλιν απέκτησε φήμη ως κήρυκας. Η Αρίθα, τραγουδούσε από μικρή στην ενορία της και γρήγορα χαρακτηρίστηκε ως παιδί – θαύμα για την χαρισματική φωνή της, και τις ικανότητές της στο πιάνο. Στην ηλικία των δεκατεσσάρων υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο με την Checker Records, και το 1956 κυκλοφόρησε το “Songs of Faith”. Ισχυρότερες επιρροές της, οι μεγαλύτερες φωνές των γκόσπελ, Μαχάλια Τζάκσον και Κλάρα Γουόρντ, που περνούσαν αρκετές ώρες στο σπίτι της.

Δύο ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες σε ηλικία 14 και 16 ετών, όταν η Αρίθα γέννησε τους δύο από τους τέσσερις γιους της, καθυστέρησαν προσωρινά την εξέλιξη της καριέρας της. Με την επιστροφή της στο τραγούδι, επέλεξε να συνεχίσει σε πιο ασφαλή ποπ μονοπάτια. Το 1960 υπογράφει συμβόλαιο με την Columbia Records, απορρίπτοντας τη Motown και την RCA. Οι ηχογραφήσεις της από αυτή την περίοδο είναι περισσότερο επηρεασμένες από την τζαζ και όχι από τις γκόσπελ ρίζες της. Τραγούδια που γίνονται επιτυχίες ήταν το “Rock-A-Bye Your Baby (With A Dixie Melody)”, “Today I Sing The Blues”, “Won’t Be Long” και “Operation Heartbreak”. Στο τέλος του 1966 όμως, και αφού στα έξι χρόνια που έμεινε με την Columbia είχε μικρή εμπορική επιτυχία, υπέγραψε με την Atlantic Records. Όπως είπε και η ίδια αργότερα, “με έβαλαν να κάτσω στο πιάνο, και οι επιτυχίες ήρθαν”.

Βραβεία και επιτεύγματα

• Το 1985, ο τότε κυβερνήτης του Μίσιγκαν, James Blanchard ανακήρυξε την φωνή της Αρίθα Φράνκλιν «εθνικό αγαθό».
• Στις 3 Ιανουαρίου του 1987 έγινε η πρώτη γυναίκα που συμπεριλήφθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.
• Τον Σεπτέμβριο του 1999 της αποδόθηκε το βραβείο Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών από τον πρόεδρο Κλίντον.
• Το 2004 το περιοδικό Rolling Stone την έβαλε στην 9η θέση στον κατάλογο των 100 Greatest Artists of All TimeΑρχειοθετήθηκε 2007-08-10 στο Wayback Machine. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στις πιο πάνω θέσεις προηγούνται οι Μπητλς, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Έλβις Πρίσλεϊ, οι Ρόλιγκ Στόουνς, ο Τσακ Μπέρι, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζέιμς Μπράουν και ο Λιτλ Ρίτσαρντ, ενώ ακολούθησε ο Ρέι Τσάρλς στην 10η θέση.
• Το 2005 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους.

Αξιόλογα άλμπουμ

• 1967 I Never Loved a Man the Way I Love You
• 1967 Aretha Arrives
• 1968 Lady Soul
• 1968 Aretha Now
• 1969 Soul ’69
• 1970 This Girl’s in Love with You
• 1970 Spirit in the Dark
• 1971 Aretha Live at Fillmore West
• 1971 Young, Gifted and Black
• 1972 Amazing Grace
• 1973 Hey Now Hey (The Other Side of the Sky)
• 1974 Let Me in Your Life
• 1974 With Everything I Feel in Me
• 1975 You
• 1976 Sparkle
• 1977 Sweet Passion
• 1978 Almighty Fire
• 1979 La Diva
• 1980 Aretha
• 1981 Love All the Hurt Away
• 1982 Jump to It
• 1983 Get It Right’
• 1985 Who’s Zoomin’ Who?
• 1986 Aretha
• 1987 One Lord, One Faith, One Baptism
• 1987 The Collection
• 1989 Through the Storm
• 1991 What You See Is What You Sweat
• 1994 Greatest Hits 1980-1994
• 1998 A Rose Is Still a Rose
• 2002 The Queen in Waiting
• 2003 So Damn Happy * 2007 Jewels in the Crown: All-Star Duets with the Queen * 2011 A Woman Falling Out Of Love * 2014 Aretha Franklin Sings the Great Diva Classics

Σίνγκλς στα Top 10 US Hot 100 singles

Φιλμογραφία

• The Blues Brothers (1980)
• Motown 40: The Music Is Forever (1998) (ντοκιμαντέρ, ABC-TV)
• Blues Brothers 2000 (1998)
• DIVAS LIVE (1998)
• Immaculate Funk (2000) (ντοκιμαντέρ)
• Rhythm, Love and Soul (2002)
• Tom Dowd & the Language of Music (2003) (ντοκιμαντέρ)
• Singing in the Shadow: The Children of Rock Royalty (2003) (ντοκιμαντέρ)
• From The Heart / The Four Tops 50th Anniversary and Celebration (2004)
• Atlantic Records: The House that Ahmet Built (2007) (ντοκιμαντέρ)

The post Αρίθα Φράνκλιν (1942 – 2018) Αμερικανίδα τραγουδίστρια, συνθέτρια και πιανίστα first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS

Ο Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς (Αθήνα, 1924 – Αθήνα, 25 Μαρτίου 2006), γνωστός κυρίως ως Ε.Χ. Γονατάς, ήταν ποιητής και διηγηματογράφος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Έγινε γνωστός κυρίως ως συγγραφέας του φανταστικού και «παραδοξογράφος», αν και το έργο του δεν κατατάσσεται σε κάποια συγκεκριμένη σχολή.

Ο Γονατάς ήταν γόνος οικογένειας πολιτικών με καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, αλλά δεν ταυτίστηκε ποτέ με κανένα πολιτικό στρατόπεδο. Στο σχολείο ήταν συμμαθητής με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, με τον οποίο τον συνέδεσε βαθιά φιλία. Ήταν επίσης φίλος με τον ποιητή Δημήτρη Π. Παπαδίτσα, τον διηγηματογράφο Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο και τον πεζογράφο Νίκο Καχτίτση — τον τελευταίο τον γνώρισε μόνον δι’ αλληλογραφίας.

Σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος σε μεγάλες εταιρείες. Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1945 με το αφήγημα Ο ταξιδιώτης. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Δημήτρη Π. Παπαδίτσα στην έκδοση του περιοδικού Πρώτη Ύλη (1959–1961). Το 1959 κυκλοφόρησε η συλλογή σύντομων αφηγημάτων Η κρύπτη, και ακολουθούν: Το βάραθρο (1963), Οι αγελάδες (1963), Ο φιλόξενος καρδινάλιος (1986) και Η προετοιμασία (1991). Η τελευταία του συλλογή αφηγημάτων με τίτλο Τρεις δεκάρες κυκλοφόρησε το 2006, λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του.

Ο Γονατάς, βγήκε από την αφάνεια το 1976, όταν τον ξεχώρισε σε συνέντευξη ο «δάσκαλός» του Νίκος Εγγονόπουλος. Στα έργα του ήταν λακωνικός και υπαινικτικός, καθώς «ξεκινούσε από βιωμένες καταστάσεις αλλά υπερέβαινε το ατομικό, για να συνδυάσει τον στοχασμό με το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση». Ολιγογράφος, είχε επιλέξει την αφάνεια, «επειδή δεν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα, αλλά η επικοινωνία». Ο ίδιος πάντως δεν συμφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του ως συγγραφέα του φανταστικού και του παραδόξου:

«Δεν κατασκευάζω όνειρα. Δεν είμαι “ονειροποιός”. Ό,τι γράφω, είναι βιωμένο. Και το φανταστικό στοιχείο που βλέπουν στο έργο μου είναι στην ουσία το παράλογο, έχει σχέση με τον διχασμό της πραγματικότητας.» — Ε. Χ. Γονατάς, Τα Νέα (Αθήνα), 4 Ιουνίου 1994.

Υπήρξε επίσης σπουδαίος μεταφραστής. Το 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για την Επιλογή από τις Voces του Αντόνιο Πόρτσια. Έχει ακόμα μεταφράσει έργα των Ιβάν Γκολ, Γουσταύου Φλωμπέρ, Γκέοργκ Κρίστοφ Λίχτενμπεργκ, Πιέρ Μπεττενκούρ, κ.ά.

Λάτρευε την παραδοσιακή τυπογραφία και επέλεξε τα βιβλία του να βγαίνουν από τα αρτιότερα, από άποψη αισθητικού αποτελέσματος, τυπογραφεία της Αθήνας: τους Αδελφούς Ταρουσόπουλους (τις δεκαετίες του 1940-1950), το τυπογραφείο του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (το 1960), τα «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου (το 1970-1980) και τελευταία τις εκδόσεις «Στιγμή» του Αιμίλιου Καλιακάτσου (όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν πλέον από τις εκδόσεις «Στιγμή»).

Πέθανε σε ηλικία 82 ετών από καρκίνο του πνεύμονα.

Για τον Γονατά υπάρχει βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή που επιμένει σε μια καθημερινή εκτεταμένη συζήτηση μαζί του.

Συνοπτική εργογραφία

Αφηγηματικά κείμενα (1937-2001)

• «Στη βοσκή», περ. Μαθητικά Γράμματα, Νοέμβριος 1937
• Ν. Γονής, «Η μικρή εξοχική πόλη» (Νοέμβριος 1942), Παλμός (Λογοτεχνικές σελίδες), Χρόνος Β΄, αρ. 8, Ιούλης 1945, σ. 137-138.
• Ο ταξιδιώτης, [ιδίοις αναλώμασιν] τυπογραφείο Στ. Ν. Ταρουσόπουλου, 1945
• «Η κρύπτη», Πρώτη Ύλη, τεύχος 1, 1959
• Η κρύπτη, Πρώτη Ύλη, 1959
• «Το βάραθρο», Πρώτη Ύλη, τεύχος 2, 1961
• Το βάραθρο, Πρώτη Ύλη, 1963
• Οι αγελάδες, Πρώτη Ύλη, 1963
• Η κρύπτη, Εκδόσεις Κείμενα, 1979 [β΄ έκδοση]
• Οι αγελάδες, Εκδόσεις Κείμενα, 1980 [β΄ έκδοση]
• Ο ταξιδιώτης, Εκδόσεις Στιγμή, 1984 [β΄ έκδοση]
• Το βάραθρο, Εκδόσεις Στιγμή, 1984 [β΄αναθεωρημένη έκδοση]
• Ο φιλόξενος καρδινάλιος, Αθήνα, Εκδόσεις Στιγμή, 1986 [φωτομηχανική ανατύπωση 1987]
• Η προετοιμασία, Αθήνα, Εκδόσεις Στιγμή, 1991
• Η κρύπτη, Εκδόσεις Στιγμή, 1991 [γ΄ έκδοση]
• Οι αγελάδες, Εκδόσεις Στιγμή, 1992 [γ΄ έκδοση]
• Ο φιλόξενος καρδινάλιος, Αθήνα, Εκδόσεις Στιγμή, 1997 [β΄ έκδοση]
• Ο ταξιδιώτης, Στιγμή, 2001 [γ΄ έκδοση]
• Η κρύπτη, Εκδόσεις Στιγμή, 2006 [δ΄ έκδοση]
• Ο φιλόξενος καρδινάλιος, Αθήνα, Εκδόσεις Στιγμή, 2006 [γ΄ έκδοση]
• Το βάραθρο, Εκδόσεις Στιγμή, 2006 [γ΄ έκδοση]
• Τρεις δεκάρες, Εκδόσεις Στιγμή, 2006

Μεταφράσεις

• William Blake, «Εισαγωγή», «Τραγούδι των Γέλιων», «Το μικρό χαμένο αγόρι», «Ο μικρός νέγρος», «Ο καπνοδοχοκαθαριστής», Παλμός (Λογοτεχνικές σελίδες), Χρόνος Β΄, αρ. 7, Μάρτης 1945, σσ. 118-120.
• Jules Supervielle, «Κλύδων», Παλμός (Λογοτεχνικές σελίδες), Χρόνος Β΄, αρ. 8, Ιούλης 1945, σ. 144.
• Philippe Soupault, «Ο θυρωρός», Παλμός (Λογοτεχνικές σελίδες), Χρόνος Β΄, αρ. 9, Οχτώβρης 1945, σσ. 175-176.
• Svata Kaldec, «Οι άντρες», Παλμός (Λογοτεχνικές σελίδες), Χρόνος Β΄, αρ. 9, Οχτώβρης 1945, σ. 175.
• Ivan Goll, «Μαλαισιακά Τραγούδια», «Σημείωμα», Πρώτη Ύλη, τχ. 1, 1959
• Ivan Goll, Μαλαισιακά Τραγούδια, Εκδόσεις “Πρώτη Ύλη”, 1960
• Wols, «Σημείωμα», Πρώτη Ύλη, τχ. 2, 1961
• Claire Goll, Ποιήματα, Πρώτη Ύλη, ό.π.
• Jorge Luis Borges, Ένα κίτρινο τριαντάφυλλο, πρώτη αποσπασματική δημοσίευση στο Νίκος Καρούζος, «Το καλλιτέχνημα είναι πράγμα», Νέα Εστία, τόμ. 82, τχ. 961, 15 Ιουλίου 1967, σσ. 911-912. Αυτούσια η μτφρ. δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε υποσημείωση στην αναδημοσίευση του ανωτέρω κειμένου στο Ν. Καρούζος, Πεζά Κείμενα, φιλολογική επιμέλεια Ελισάβετ Λαλουδάκη, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρεία, Αθήνα, Νοέμβριος 1998, σσ. 125-128.
• Ivan Goll, Μαλαισιακά Τραγούδια, Εκδόσεις Κείμενα, 1979, «Σημείωμα» [β΄ έκδοση]
• Pierre Leiris, [απόσπασμα], στον σελιδοδείκτη του τόμου Pablo Picasso, Τέσσερα κοριτσάκια, μτφρ. Ανδρέα Εμπειρίκου, Άγρα, 1979
• Wols, Ποιήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1983
• Γουσταύος Φλωμπέρ, Βιβλιομανία – Η Σπείρα, Εκδόσεις Στιγμή, 1985
• Λου-Κιανγκ-Τσέου, Θέατρο Σκιών, μτφρ. Πιέρ Μπεττενκούρ, Εκδόσεις Στιγμή, 1987, Σημείωμα
• Ιβάν Γκολ, Μαλαισιακά Τραγούδια, Εκδόσεις Στιγμή, σειρά «Συγγραφείς και μεταφράσεις», αρ. 4, Δεκέμβριος 1988, «Σημείωμα» [γ΄ έκδοση]
• Porchia, Antonio, Επιλογή από τις Voces, Εκδόσεις Στιγμή, 1992, Σημείωμα [και φωτομηχανική ανατύπωση 1997]
• Ivan Goll, [9 ποιήματα], Εκδόσεις Στιγμή Κατάλογος, αρ. 20, Νοέμβριος 1996
• Yvan Goll, «Τρία ποιήματα», μτφρ., παρουσίαση: Ε. Χ. Γονατάς, Μετάφραση ’98, τχ. 4, Κηφισιά, Σεπτέμβριος 1998 σσ. 46-53.
• Porchia, Antonio, Επιλογή από τις Voces, Εκδόσεις Στιγμή, 2000, Σημείωμα [β΄ έκδοση]
• Γουσταύος Φλωμπέρ, Βιβλιομανία – Η Σπείρα, Εκδόσεις Στιγμή, 2001 [β΄ έκδοση]
• Λου-Κιανγκ-Τσέου, Θέατρο Σκιών, μτφρ. Πιέρ Μπεττενκούρ, Εκδόσεις Στιγμή, 2001, Σημείωμα [β΄ έκδοση]
• Πιέρ Μπεττενκούρ, Τα Πλοια Βγήκαν Σεργιάνι, Εκδόσεις Στιγμή, 2001
• Wols, Ποιήματα, Εκδόσεις Στιγμή, 2001, Σημείωμα [β΄ έκδοση]
• Ivan Goll, Μαλαισιακά Τραγούδια, Εκδόσεις Στιγμή, Σημείωμα [δ΄ έκδοση]
• Ivan Goll, Ποιήματα, Εκδόσεις Στιγμή, 2003, Σημείωμα
• Ramon Llul, σημείωμα – μετάφραση Ε. Χ. Γονατά, Διαβάζω, τεύχ. 444, αφιέρωμα «Ε. Χ. Γονατάς», Οκτώβριος 2003, σ. 81-82
• Coleridge, Samuel Taylor, Οι περιπλανήσεις του Κάιν. Οι σκέψεις του διαβόλου, Εκδόσεις Στιγμή, 2004
• Lichtenberg, Georg Christoph, Πιπέρι και σπασμένες γραμμές, Εκδόσεις Στιγμή, 2005 [μετάφραση, επιμέλεια]
• Porchia, Antonio, Επιλογή από τις Voces, Εκδόσεις Στιγμή, 2007 [μετάφραση, επιμέλεια] [γ΄ έκδοση]

Αλληλογραφία

• «Πρώτη ύλη για τη Διηνεκή επιστολή. Επιστολές του Νίκου Καχτίτση στον Ε. Χ. Γονατά και άλλα τεκμήρια για την εκ του μακρόθεν σχέση τους», εισαγωγή, σημειώσεις, βιβλιογραφία Βίκτωρ Καμχής, Οροπέδιο, τχ. 11, Χειμώνας 2011-2012 [Φεβρουάριος 2012], σ. 597-803.

Βιβλιογραφία

• «Αφιέρωμα». Διαβάζω (444): 64-102. Οκτώβριος 2003.
• Γεωργακοπούλου, Β. (27 Μαρτίου 2006). «”Έφυγε” στα 82 του ο συγγραφέας τού Φιλόξενου καρδινάλιου Ε. Χ. Γονατάς». Ελευθεροτυπία (Αθήνα). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2007.
• Καμχής, Βίκτωρ (Νοέμβριος 2009). «Εργογραφία [1937-2007] Ε. Χ. Γονατά». Μανδραγόρας 16 (41): 128-134.
• Καμχής, Βίκτωρ (Νοέμβριος 2009). «Βιβλιογραφία Ε. Χ. Γονατά [1945-2007]. Επιλογή (συνοπτική αναγραφή δημοσιευμάτων)». Μανδραγόρας 16 (41): 135.
• Καμχής, Βίκτωρ (Νοέμβριος 2009). «Ο Ε. Χ. Γονατάς και η κριτική [1945-2007] [ανθολόγιο]». Μανδραγόρας 16 (41): 122-127.
• Νατσίνα, Αναστασία (11 Οκτωβρίου 2003). «”Eίμαι συγγραφέας της εξαιρέσεως”». Τα Νέα (Αθήνα). 

The post Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς (1924 – 2006) Ποιητής και διηγηματογράφος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. first appeared on Times News.

ΠΗΓΗ TIMESNEWS